Toen vorig jaar de inschrijving voor de Zestig van Texel opende, was ik nog druk bezig een blessure te boven te komen en zag ik mezelf nog lang geen 60 kilometer lopen. Op dit moment heb ik er best zin in, maar de inschrijving zit al lang vol en ik ben helaas niet bijzonder genoeg om voor een wildcard in aanmerking te komen. Maar geen nood, ik kan mijn eigen Zestig ook organiseren. Die organisatie is simpel: ik wandel in een uurtje naar station Haren, waar ik een enkele reis Hoogeveen neem en loop weer terug naar huis. Ooievaars in landgoed De Braak in Paterswolde Het extra shirt dat ik in mijn rugzakje wilde stoppen trek ik maar vast even aan voor de wandeling in de vroege ochtend naar het station. In de 10 minuten dat ik op de trein wacht, koel ik desondanks behoorlijk af en het halfuurtje dat nodig is om in Hoogeveen te komen is nauwelijks voldoende om weer op temperatuur te komen. Was het Paterswolde zonnig, in Hoogeveen is het zwaar bewolkt en valt er natte sneeuw, dus dat extra shirt houd ik voorlopig maar even aan. Via Pesse en Kraloo kom ik in Nationaal Park Dwingelderveld. Hier wordt druk gewerkt aan uitbreiding. Vruchtbare grond wordt weggeschept om zo kansen te scheppen voor flora en fauna die gedijt op arme grond. In Lhee moet ik even zoeken naar het vervolg van mijn route: een saai stuk fietspad langs de N855 naar Diever. Gelukkig kan ik na 1 kilometer een rustig weggetje naar Eemster nemen. Bij Geeuwenbrug steek ik de Drentse Hoofdvaart over en kom dan in het Drents-Friese Wold. Tot Appelscha ben ik weer verlost van de bewoonde wereld. Ook in het Drents-Friese Wold is het soms even zoeken naar het pad dat ik heb gepland. Gelukkig liep ik hier gisteren een marathon, zodat ik wel wat herkenningspunten heb. Die marathon liep ik uiteraard in aangepast tempo, om na een nacht van een uur korter dan normaal weer voldoende uitgerust te zijn. Het begint nu ook wat warmer te worden, maar het extra shirt houd ik nog steeds aan, want op een open stuk kan de noordoostenwind het opeens weer een stuk kouder maken. De temperatuurswisselingen vang ik enigszins op door mijn jack open of dicht te ritsen. Na Appelscha kom ik via Ravenswoud in het Fochteloërveen. Dat is zo mogelijk nog uitgestrekter dan het Dwingelderveld. Ook hier is afgelopen jaren druk aan gewerkt, met name om het gebied natter te maken. Vanaf Appelscha ben ik op volledig bekend terrein en verlies ik geen tijd meer met zoeken naar het juiste pad. Voorbij Veenhuizen, waar het fietspad ophoudt zodat ik vanaf dat punt op de rijweg zal moeten lopen, zie ik ineens dat er kort geleden een sloot gedempt is. Dat betekent dat ik ook een oud in onbruik geraakt pad richting Westervelde kan nemen. Voorheen liep dat dus dood bij de nu gedempte sloot. Het loopt niet gemakkelijk, zeker niet met al ruim een marathon in benen, maar het is in elk geval veel beter dan het klinkerweggetje, waar toch regelmatig auto’s met een stevige snelheid passeren.  Schotse Hooglander in het Fochteloërveen Via een zandpaadje kom ik in Norg, dat ik via een ander zandpaadje ook weer verlaat en zo kan ik dus steeds uit de buurt van het autoverkeer blijven. Bij Winde bereik ik het 60 kilometerpunt in precies 7 uur. Dan heb ik nog bijna vier bonuskilometers te gaan tot ik thuis ben. |
