Voor de tweede keer dit jaar daal ik af naar het verre Zuid-Limburg. Vier uur opstaan, om op de afgesproken tijd Cor Westhuis op te pikken in Zwolle. Net als de vorige keer is het wederom stralend lenteweer.

Dit lijkt wel het wereldkampioenschap traplopen.
Foto: Jannet Lange

Eerder deze week was het even twijfelachtig of het wel zin had om naar Heerlen te gaan. Een fikse verkoudheid en een enkel die aan de buitenkant pijnlijk en gezwollen was, ik heb geen flauw idee waarom. Beide euvels zijn nog niet volledig over, maar goed genoeg om het er maar op te wagen. Gelukkig had ik deze week veel rust gepland, dus ik heb geen trainingen hoeven overslaan.

Leuk is dat bijna alle Nederlandse deelnemers aan de Trans Europe Footrace aanwezig zijn. Mijn passagier is één van hen. Voor de meeste deelnemers is de loop van vandaag een behoorlijke klus, waarna wel een paar dagen herstel nodig zijn. Maar voor de deelnemers aan de loop van Zuid-Italië naar de Noordkaap zijn dit soort afstanden straks ruim twee maanden lang dagelijkse kost.

Ik heb mijn fotocamera weer meegenomen, want genieten van de omgeving is naast het maken van wat kilometers vandaag voor mij het hoofddoel. De tijd is dus niet belangrijk, maar juist daardoor gaat de tijd snel. De loop heet zwaar te zijn, omdat er wat klimmeters in zitten, in totaal ongeveer 2200, maar als je voldoende langzaam omhoog gaat en af en toe eens stilstaat om een foto te maken, dan ervaar je het niet als bijzonder inspannend.

Als ik de eerste keer op mijn horloge kijk, zijn we alweer drie uur onderweg. Het is niet dat ik haast heb, maar mijn enkel begint weer een beetje op te spelen. Pijn kun je het niet noemen, maar ik maak me wel een beetje ongerust, omdat ik verwacht dat ik nog minstens 5 uur te gaan heb. Gelukkig heb ik van de verkoudheid niet veel last, tenminste voor mijn gevoel, alleen gaat het ademen door de neus wat moeilijk. Van door mijn mond ademen krijg ik echter een ontzettend droge keel, dus dat probeer zoveel mogelijk te beperken.

Lange tijd loop ik samen met Cor, Jenni de Groot en Peter Zuidema. Peter gaat er op een bepaald moment vandoor, zodat we dan met zijn drieën zijn. Als we in Oud-Valkenburg komen, zien we nog maar eenmaal de rood-witte linten, waarmee de route is gemarkeerd. Lange tijd lopen we langs een drukke verkeersweg, waardoor mij als snel het gevoel bekruipt dat dit niet goed kan zijn. Maar ja omkeren is iets tegennatuurlijks voor een loper, dus duurt het geruime tijd voordat we gaan beraadslagen wat we gaan doen. Gelukkig rijd organisator Willem Mütze dan net langs en hij zet ons weer op het goede spoor.

Volgens Willem zullen we evenveel kilometers lopen als op het juiste parcours, maar als Jenni haar GPS vergelijkt met de routebeschrijving, dan blijkt dat we vier of vijf kilometer hebben afgesneden. Dat wordt nog bevestigd als we herhaaldelijk ingehaald worden door lopers die eerst vóór ons waren. Ik vind het jammer dat we een stuk van de route niet meegemaakt hebben, maar Jenni -een echte sportvrouw- zit het ook vooral dwars dat we hierdoor niet aan te geplande 70 kilometer komen. Op een gegeven moment hakt ze knoop door en besluit drie kilometer terug te gaan lopen. Volgens mij loopt je dan zes extra, maar dat zal wel voor de zekerheid zijn.

Tja, iedereen heeft zo zijn eigenaardigheden. Mijn eigenaardigheid is dat ik alle lopen tot 80 kilometer zonder eten en met uitsluitend water drinken wil lopen. Dat doe ik om mijn vetverbranding te trainen en het is me tot nu toe altijd goed afgegaan. Maar vandaag raak ik helemaal opgebrand, iets wat ik nog nooit eerder heb meegemaakt. We hebben misschien nog zeven of acht kilometer te gaan als ik Cor niet meer kan bijhouden. Ik wandel even vijf minuten een probeer dan weer te gaan lopen. Dat gaat op zich vrij soepel, maar binnen de kortste keren krijg ik het gevoel dat mijn maaginhoud omhoog komt. Vreemd, want ik kan me niet voorstellen dat er nog iets in mijn maag zit na acht uur lopen en niet eten.

De lopers die mij inhalen en mij een beetje kennen, zijn zeer verbaasd mij te zien wandelen. Het is inderdaad niet mijn gewoonte, maar ik kwam hier toch al niet om een scherpe tijd neer te zetten, dus zelf heb ik er weinig moeite mee. Misschien speelt de verkoudheid me nog parten, misschien heb ik te weinig gedronken omdat we door het foutlopen een verzorging misten, of misschien kostte deze loop gewoon te veel energie. Met afwisselend wandelen en een klein stukje hardlopen bereik ik finish na 8:28u. Dat is ongeveer de tijd die ik ook te voren had geschat, maar dan zonder afsnijden en wandelen, dus die twee zaken hebben elkaar mooi gecompenseerd. Cor is natuurlijk al lang gedoucht.

Ik ben eigenlijk nog te slecht om te gaan douchen, maar doe het toch maar en na voldoende eten en drinken voel ik me al snel weer prima. Met in de tas een op maat gemaakte oorkonde met foto’s van onderweg en een badhanddoek met de eigen naam erop keren we weer huiswaarts.