De 24 uurloop in Stein is dit jaar een belangrijke wedstrijd voor de serieuze Nederlandse Ultraloper: het gaat namelijk om het Nederlands Kampioenschap. Voor een trimmer als ik, is dit echter gewoon een gemakkelijke manier om even een keer flink wat kilometers te maken. Mijn grote doel voor dit jaar is namelijk het uitlopen van alle 7 etappes van het Pieter-ROG-Pad, met een totale afstand van ruim 500 km. Als mijn prognose van ongeveer 190 km voor deze wedstrijd klopt, dan maak ik deze week in totaal zo’n 220 km, dus dat begint ergens op te lijken.

Onderweg in de trein bedenk ik ineens dat de fruityoghurt nog in de koelkast is blijven staan. En er is nog een tweede reden waarom er in mijn rugzak meer ruimte overbleef dan verwacht: ook geen drinken meegenomen. Gelukkig is er tegenwoordig op bijna elk treinstation een supermarkt.
Als ik voor het lopen nog even naar de WC ga, blijk ik “aan de dunne” te zijn, zeker van de zenuwen. Alleen wel een beetje vreemd dat ik helemaal niet nerveus bén!

Om 17:00 uur klinkt het startschot, zoals gewoonlijk start ik in de achterhoede.

Het eerste stukje loop ik samen met Jos Akkermans, hij liep vorig jaar in Apeldoorn 196 km en gaat nu voor de 200, dat is 3 rondjes (van 2772 m) per uur. Gezien mijn hoop op 190 km is dit wel een relatief hoog begintempo, zeker in combinatie met mijn gewoonte om een zo vlak mogelijk schema te lopen. Maar nog langzamer dan 8 km/uur lopen lukt me bijna niet.

De kopgroep met Wim Epskamp komt ons minstens elk uur een keer voorbij. Ook Herman Jakobs, finisher in de Spartathlon van 2005, die ik bij de O-o-o-course leerde kennen, zit erbij. Van een clubgenoot van hem hoor ik later dat hij zich richt op 200+ km en had willen starten met 3 ronden per uur. Dat laatste is alvast niet gelukt, want dan had hij met Jos en mij moeten meelopen.

Samen met Jos Akkermans start ik met 8,3 km/uur.
Foto: Jim Dieterman

Een tijdje terug stond er in het Ultraloperskrantje Marathon+ een interessant artikel (ondanks veel te veel moeilijke woorden) van Peter Stein over lopen op alleen vetverbranding. Sindsdien heb ik daar een aantal malen op getraind en ook een aantal 6 uurslopen volbracht met alleen water drinken. Vandaag eens kijken, hoe lang ik het daarmee vol weet te houden. Dat blijkt niet meer dan 9 uur te zijn, want dan lijkt de tank leeg en heb ik een vreselijk slecht gevoel in mijn maag. Na wat koolhydraten in de vorm van een bakje yoghurt, wat banaan en ontbijtkoek, loop ik weer net zo gemakkelijk als daarvoor. Ubel Dijk heeft eens bij een 24 uur een PR gelopen op alleen “waterkracht”, maar ik heb daar kennelijk toch nog niet genoeg specifiek op getraind. Niet getreurd, er is eten genoeg.

Ik loop een paar rondjes met Ubel mee, hij is nog steeds Nederlands Kampioen 24 uur, zolang deze race niet is afgelopen. In het begin ging hij harder dan ik en ligt daarom een ronde op mij voor. Later daalt zijn tempo en kom ik weer gelijk. Ik verwacht dat hij wel weer zal aanhaken, maar later verliest hij opnieuw een rondje op mij en moet dan helaas voortijdig stoppen met griepverschijnselen.

Ineke Scheffer loopt een paar rondjes met me mee, of ik met haar, dat zou ook kunnen ...
Foto: Jan van de Erve

‘s Nachts heb ik weinig slaapproblemen en als het licht wordt zijn we alweer over de helft. Ik loop ook nog een paar keer een rondje mee met Herman Jakobs, of hij met mij, dat zou ook kunnen… Door zijn snelle start is hij te vroeg opgebrand en wil eigenlijk stoppen, maar loopt toch door vanwege de zware sanctie die zijn vrouw hem in het voortuitzicht heeft gesteld. Vele van de grote namen, waar ik hoog tegenop kijk, zijn dan al gestopt, uiteindelijk zal Herman nog tweede Nederlander worden.

In de loop van de ochtend komen steeds meer deelnemers van de 6 uurloop ons aanmoedigen. Zij gaan om 11 uur van start, om op hetzelfde moment als de 24 uur te kunnen finshen. Ondanks de aanmoedigingen ga ik me weer steeds slechter voelen en zoek een keer langdurig het toilet op. Telkens voel ik me wat beter na iets gegeten te hebben, maar na 1 of 2 ronden is het alweer mis. Ik houd mijn looptempo ook moeilijk onder controle, op het moment dat ik me weer iets beter voel, ga ik kennenlijk te hard, waardoor ik direct weer in de volgende dip kom.

De laatste uren krijg ik weer iets meer grip op de zaak. Ik denk dan al lang niet meer aan een afstand of een tempo, maar alleen aan in beweging blijven met een dusdanig lage intensiteit, dat ik me er lekker bij blijf voelen. En langzamerhand komt dan ook het tempo weer terug, met het naderen van het eindsignaal loopt het zelfs op tot boven de 10 km/uur. De laatste minuten ontaardt dit zelfs bijna in een volle sprint, zodat ik net boven de 189 km uitkom, wat me een 4e plaats bij het NK oplevert en een 10e plaats overall van totaal 74 deelnemers. Ik loop geen negatieve split, maar het verval van 5 km (1e 12 uur: 97 km, 2e 12 uur: 92 km) is toch niet dramatisch, ondanks alle slechte momenten die ik had.
De Duitser Wolfgang Schwerk is veruit de beste met 248 km.

Elke dip gaat weer over, maar in de laatste 6 uur zijn het er wel veel...Toch kruip ik uit het dal voor een eindsprint.

Na afloop van zo’n wedstrijd heb ik altijd een paar heel slechte momenten, mijn lichaam moet eerst weer wennen aan niet hardlopen. Na wat eten wordt het normaal gesproken wel weer snel beter, maar niet vandaag. Ik blijf een akelig slecht gevoel in mijn maag houden in combinatie met een doorsudderende lichte hoofdpijn. Gelukkig brengt Herman Euverman, die 6 uur heeft gelopen, mij naar het station in Zwolle, zodat ik een uur eerder thuis ben dan verwacht.

De dagen na de loop voelen mijn benen snel weer prima, maar mijn maag en mijn hoofd blijven vervelend voelen. Kennelijk toch een licht griepje of een ander virusje. Geeft niet, ik had toch vrijwel de hele komende week rust gepland. Ik troost me met de gedachte dat een niet-sporter hiervan waarschijnlijk doodziek zou zijn geweest.