Deze marathon stond lang op de planning als eerste marathon in drie jaar, na een langdurige knieblessure. Maar aangezien ik als training de Noord Willemskanaal Marathon heb gedaan, is dit eigenlijk alweer de tweede.

Ik zou nog kunnen uitweiden over dat jaren durende knieprobleem, maar sinds een week heb ik een geblesseerde kuit die alle aandacht vraagt. En dat nog bovenop een zware verkoudheid, waardoor ik de laatste weken geheel niet heb getraind. Gelukkig is een clubgenoot bereid mijn kuit nog een paar keer te behandelen in de week voor de marathon en me ook nog bij de start en de finish te brengen en te halen. Dus hoef ik me nog maar op één probleem te concentreren: hoe kom ik bij de finish met die pijnlijke kuit?

Voor de start zie ik weer een groot aantal oude bekenden en verbazingwekkend genoeg kennen ze mij ook nog, na al die jaren zonder marathons.

Halverwege gaat het nog goed.
Foto: Heleen Oterdoom

De eerste helft geniet ik nog volop. Het waait flink en het regent af en toe een beetje, maar het is niet koud en dus prima loopweer. Ik loop een heel rustig tempo en voel mijn kuit vrijwel niet, dat valt me ontzettend mee. Op een paar stukken van de Slachtedyk ligt geen asfalt en daar lopen we op gras. Dat wil zeggen, de eersten waarschijnlijk, want ik loop door de modder. Behalve een beetje glibberig is dat ook lekker zacht, dus wel prettig voor mijn kuit.

Na de eerste helft begint de kuit zich kenbaar te maken, maar door iets anders te gaan lopen, weet ik te voorkomen dat het snel erger wordt. Wat niet wegneemt dat het dus wel langzaam erger wordt. Kort voor het 40 km punt, als ik denk dat ik er praktisch ben, voel ik ineens een enorme pijnscheut. Lopen gaat niet meer, wandelen is ook heel pijnlijk. Dus sloffend en strompelend leg ik de laatste 2,5 km af, die daardoor meer moeite kosten dan die eerste 39,5 km.

Ik finish net binnen de vier uur en ben niet eens de laatste van mijn club, die hier met een grote afvaardiging aanwezig is. Maar eigenlijk kan me dat allemaal weinig schelen, want ik vraag me af hoe lang deze blessure me nu weer aan de kant zal houden.
Gelukkig trekt het in de dagen na de marathon weer redelijk snel bij en dat moet ook, want een week erna begint mijn bergwandelvakantie.

Als herinnering krijgen we een loopshirt en ook weer een in plexiglas gegoten speciale postzegel. Daar heb ik er nu vier van, een hele verzameling dus. Maar het is wel de bedoeling dat het lopen mijn eerste hobby blijft.