Al vanaf de eerste Berenloop in 1997 gaan we bijna elk jaar met een groep van de loopclub naar Terschelling voor de hele of de halve marathon. De laatste jaren is het echter steeds weer spannend of ik wel op tijd hersteld ben van mijn altijd terugkerende blessures. Zo ook deze keer. Mijn laatste lange duurloop moest ik wat inkorten omdat ik mijn achillespees weer begon te voelen, maar ik waag het er toch maar op.

Mijn startnummer

Ik schrijf me tegenwoordig altijd in voor de halve, maar als ik me de dag voor de wedstrijd fit genoeg voel, ruil ik mijn nummer om voor een nummer op de hele. Wisselen van de hele naar de halve is nooit mogelijk, omdat daar het maximaal aantal deelnemers gewoonlijk al is bereikt.

Op weg naar Midsland
Foto: Jan Ubels

De starttijden zijn weer eens gewijzigd, de halve start om 12:00 uur en de hele om 12:40. Ik zal dus mijn best moeten doen om voor donker bij finish te zijn. In het startvak is het nog regenachtig, maar na het startschot, als we het dorp uit zijn, wordt het droog en kan ik mijn jack uittrekken.
In de buurt van Formerum wordt ik ingehaald door twee bekenden: Ferry, die ik ken van onder anderen de Spartathlon en Klaas Jan, een oud-collega die ik jaren geleden voor het laatst heb gezien bij de Slachtemarathon. Leuk om met beiden weer een klein beetje bij te praten. Al duurt dat niet lang, want ik blijf mijn eigen tempo houden, waardoor ze langzaam uit het zicht verdwijnen.

Bijna 30 km, nog steeds prima weer

Voorbij Oosterend op de Boschplaat krijgen we wat meer last van de wind en kleine hoogteverschillen. Het weer is echter boven verwachting goed met regelmatig het zonnetje erbij. Halverwege op het 21 km punt voel ik me nog steeds prima en ook mijn achillespees houdt zich gelukkig koest. Na ongeveer 30 km begin ik al wel mijn bovenbeenspieren te voelen. Vroeger had ik daar nooit last van, toen maakte ik ook veel meer kilometers.
Op weg naar het strand bij Midsland aan Zee kom ik Ferry weer voorbij die blijkbaar het tempo wat heeft laten zakken. Klaas Jan had ik al eerder achter me gelaten. Op het strand is er wat meer tegenwind, maar ik verschuil me achter een man en vrouw die precies mijn tempo lopen, zodat ik er niet te veel last van heb. Ik heb het idee dat ze vrij gemakkelijk lopen, want ze houden elkaar niet uit de wind. Later zie ik op de foto aan hun gezichten dat ze het net als ik toch wel zwaar vinden worden.

Mijn supporters moedigen me aan voor de laatste kilometers
Foto: Annemieke Stuit

Als we bij West aan Zee het strand weer verlaten gaan de laatste 5 km gelukkig in één rechte lijn naar de finish. Vorig jaar moesten we voor het dorp nog een kleine omweg maken. Dat pad is nu door de regen slecht begaanbaar en is daarom op het laatste moment vervangen door een extra lusje voor Midsland aan Zee dat dus al achter de rug is.
In de buurt van het 40 km punt rijden er een paar fietsers in de weg en moet ik iets versnellen om wat ruimte op te zoeken. Dat gaat vrij gemakkelijk en daarom besluit ik dat ik die laatste paar kilometer wel iets harder kan lopen, ondanks dat mijn bovenbenen nu toch wel behoorlijk pijn doen.

Het is nu heel zwaar, maar de finish is in zicht
Foto: Jan Ubels

Waarom doe ik dit, denk ik bij mezelf, mijn bovenbenen staan in de de fik, terwijl ik het laatste stuk ook rustig had kunnen uithobbelen. Maar ja, een wedstrijd is een wedstrijd, dus ook al doe ik niet mee voor de prijzen, ik wil toch altijd er alles eruit halen wat erin zit. Na 4 uur en 13 minuten kom ik over de finish. Ik liefst zou ik binnen 4 uur lopen, maar precies 10 km/uur is ook een mooie mijlpaal.

Een welverdiend biertje in restaurant Zeezicht
Foto: Jan Ubels

Vanaf de finish is het gelukkig maar 5 minuten lopen naar het pension. Na de douche gaan we met zijn allen eten en daarna zoek ik vroeg mijn bed op. Dit zit er weer op en hopelijk kan ik het nog een paar jaar volhouden.