Om halfvijf gaat de wekker. Tot Zwolle vallen er frequent hevige natte sneeuwbuien, maar tegen de tijd dat ik in Heerlen arriveer schijnt de zon.

De groep is iets kleiner dan de eerste keer. In plaats van blubber hebben we nu gladheid door sneeuw. Op sommige plaatsen, waar de sneeuw zich heeft opgehoopt, is het niet glad, maar moeten we wel verplicht kniehef-oefeningen doen om er door te komen.

Ongewild kom ik op een gegeven moment toch weer in een van de voorste groepjes terecht. Eigenlijk wilde ik het wat langzamer aan doen dan de vorige keer, omdat ik toen achteraf een zware verkoudheid heb opgelopen. Al vrij snel zijn de batterijen van mijn fototoestel leeg, dus wat weinig plaatjes deze keer. Gelukkig gingen mijn eigen batterijen langer mee.

Sneeuw!

De laatste etappes zit ik in een groepje met Michiel Panhuysen, wat een beest is dat! Omdat de laatste kilometers voor een groot deel over asfalt gaan, slaat bij hem de verveling enigszins toe, wat zich uit in het flink opschroeven van het tempo. Ik wil me niet laten kennen, maar het lukt me maar nauwelijks om nog ontspannen te blijven lopen. Gelukkig waren we toch bijna bij de finish.

Deze keer is er in de sportkantine ook eten voor ons geregeld, dus stap ik met een volle maag weer in de auto. Volgende maand de 100 km. Stiekum denk ik ook nog na om volgende week de Gooi en Meer Ultraloop te gaan doen, want ik kijg de smaak te pakken van dit soort loopjes en de conditie wordt ook langzaam steeds beter.