Een halfjaar lang heb ik me voorbereid op dit evenement. Alle wedstrijden met veel reserve gelopen en de lange duurlopen in een extra laag tempo gedaan. De laatste weken heel veel gerust, zodat alle kleine pijntjes volledig verdwenen zijn. Met drie paar schoenen en zeven paar nieuwe sokken dacht ik niets meer het toeval over gelaten te hebben.

Het begin
Zaterdagmorgen verzamelen de organisatoren/verzorgers (Sietze Houwen, Jan Ubels en Martha Meijer) en de noordelijke lopers (Henri Thunnissen, Ubel Dijk en ik) zich bij de boerderij van Heleen, die deze week met mij mee zal fietsen. In twee auto’s vertrekken we naar Maastricht, waar we Jan van de Erve van het station afhalen. Op de camping in Berg aangekomen, blijkt Jos Akkermans daar reeds gearriveerd te zijn, waarmee ons gezelschap voor de eerste drie dagen compleet is.

Het tentje opzetten gaat nu nog vrij gemakkelijk, maar de rest van de week zullen we dit moeten doen na 10 uur lopen. We eten in een nabij gelegen restaurant. Wanneer we weer terug wandelen naar de camping, worden we getrakteerd op een prachtige zonsondergang, die ons er aan herinnert dat het mooie warme weer van vandaag volgens de verwachtingen ons de komende dagen ook tijdens het lopen zal vergezellen. Op de camping volgt dan nog het dagelijkse ritueel van de bespreking van de etappe van de volgende dag. Alle lopers krijgen van Sietze de routebeschrijving op een paar A4-tjes, waarna de lastige passages en de verzorgingsposten worden doorgenomen. Hierna is het alweer bedtijd, want we moeten elke dag om zes uur op.

Zonsondergang in Berg en Terblijt

De volgende morgen worden we eerst naar een brug over het Albert Kanaal in België gebracht, waar onze voetreis begint. Het officiële Pieterpad is “slechts” 488 km lang. Om toch aan ruim 500 km te komen, lopen we eerst een stuk langs het kanaal in zuidelijke richting, om vervolgens de Sint Pietersberg te beklimmen, waar een stenen paaltje het begin/einde van het Pieterpad markeert.

De lopers
De eerste drie dagen zijn we met vier lopers: Jos loopt alleen etappe 1 en Henri de etappes 2, 3 en 4. De vierde dag zal Koos Rademaker zich ook nog bij ons voegen en de laatste etappe loopt Thijs Roest nog mee. Delen van etappes worden meegelopen door Martha en Marga (vriendin van Jan Ubels). Marga liep anderhalf jaar geleden haar eerste marathon en loopt nu in etappe 6 zomaar 55 km: een nieuw ultra-talent! Een deel van etappe 7 wordt meegelopen door de ATC-ers Marga (opnieuw), Greet en Harry, die eerder al twee maal het volledige Pieter-ROG-Pad liep.

De Route
De meeste tijd loop ik samen met Ubel, Jan loopt net een tandje harder dan wij. Door het maken van vele foto’s met zijn multifunctionele telefoon loopt hij echter gemiddeld toch even hard. Dat is ook wel zo praktisch, want ik ben de enige met een fietsbegeleider, dus wie sneller of langzamer loopt dan ik, moet zelf de route bijhouden. In theorie is dat niet zo’n probleem, want de route is volledig aangegeven met de bekende rood-witte LAW-markeringen. In de praktijk missen er echter wel eens wat markeringen, of ze zijn slecht zichtbaar. Vooral in een bos is het dan lastig als je niet voordurend hebt bijgehouden op welk punt je je bevindt in de beschrijving, maar lezen onder het hardlopen lukt niemand. Voor Ubel speelt dit probleem overigens niet, hij heeft de route in zijn GPS geladen en dat blijkt verassend goed te werken.

Niet overal is het zo duidelijk als in Gramsbergen

Het weer
De hele week is het goed weer, alleen donderdag en vrijdag valt er een paar keer een heel klein beetje regen. Zondag, maandag en dinsdag hebben we te maken met temperaturen van tegen de 30 graden. Niet bepaald een ideale looptemperatuur dus, maar met een aangepast tempo en heel veel water is het toch wel te doen. De eerste dag heb ik ‘s avonds een lichte hoofdpijn: toch nog te weinig gedronken dus. De tweede dag gaat het al iets beter: geen hoofdpijn, maar ik hoef onderweg ook niet te plassen, wat betekent dat ik maar net voldoende drink. De dag erna loop ik bijna voortdurend met een bidon in mijn hand en slaag ik er voor het eerst in om echt ruim voldoende vocht binnen te krijgen. Voor mij is dit de gemakkelijkste van de drie hitte-dagen, Ubel en Jan hebben het juist extra zwaar, omdat het al ‘s morgens direct al heel warm is. De dagen erna is het wat koeler, maar zaterdag is het opnieuw zomers, al zorgt de wind dan wel voor verkoeling.

Ook in Venlo is het warm

De overnachtingen
De campings waar we overnachten zijn meestal een eindje van de route verwijderd, zodat we hiermee ook nog wat extra km’s toevoegen aan de officiële wandelroute. Na wat eten en biertje is het opzetten van mijn tentje makkelijker dan ik had verwacht. Bij Geysteren staan we op een prachtig veldje pal naast de Maas, zodat we tijdens de door Martha bereide maaltijd kunnen genieten van het uitzicht op langsvarende vrachtschepen en stuntende jetski’s. De andere dagen eten we meestal bij een restaurant in de buurt, waar we te voet of per auto naar toe gaan. In Montfort en Rolde eten we in de kantine op de camping. Na het eten en de routebespreking is er meestal nog even tijd voor een bekertje wijn. Al met al hebben we op deze manier een ontzettend gezellige week met ons groepje, dat af en toe wat van samenstelling wisselt.
Ontbijten doen we meestal bij de tent, of in de kantine van de camping, waarbij het ontbijt op camping “De Roskamp” bij Gramsbergen beslist een hoogtepunt is.

Op de camping bij Geysteren

De blessures
Conditioneel zijn we alle drie fit genoeg, maar fysieke ongemakken kunnen nog wel roet in het eten gooien. Jan moest twee jaar geleden na een val de strijd al staken op de eerste dag. Deze keer heeft hij alleen te kampen met en fikse blaar aan de zijkant van zijn voet. Wel erg pijnlijk, maar geen belemmering om door te lopen. Ubel valt een keer, maar houdt daar gelukkig alleen een bebloede knie aan over. Door het stof op de zandwegen begint op een gegeven moment zijn neus te bloeden, maar met een prop watten in zijn neus kan hij weer verder. Echt vervelend is een ontsteking van de pees tussen zijn voet en zijn scheen. Elke dag wordt zijn onderbeen een beetje dikker en roder, maar hij zet stug door. Ik weet uit eigen ervaring, dat dit verschikkelijk pijnlijk kan zijn.
Zelf heb ik de eerste dagen nergens problemen mee, de derde dag krijgt zelfs de hitte geen vat meer op me, dus wat kan er eigenlijk nog mis gaan? Wel, dat blijkt de volgende dag. Zodra ik uit mijn tent kom voel ik pijn aan beide achillespezen! Na wat wandelen verdwijnt dat wel, maar na een stukje dribbelen weet ik het zeker: vandaag en de komende weken zit hardlopen er niet in. De anderen proberen me nog over te halen om toch maar een stukje te proberen, heel goed bedoeld allemaal, maar ik weet helaas uit ervaring, dat ik zomaar een jaar stil kom te zitten als ik deze signalen negeer.
Dus stap ik maar op de ATB van Jan Ubels en fiets ik de volgende dagen met Ubel mee. Heleen blijft nu bij Jan van de Erve, zodat hij vrij is in het kiezen van zijn tempo. Mijn ondersteuning van Ubel is voornamelijk mentaal, de route vindt hij toch wel zelf met zijn GPS. Uit verveling probeer ik af en wat kunstjes die ik niet kan, wat dan weer voor veel hilariteit zorgt. Zo ben ik toch nog enigszins van nut.

Blaartje van Jan

Het einde
Na drie dagen fietsen heb ik het wel bekeken. In Rolde krijg ik van Frida (de vrouw van Sietze) een lift naar Paterswolde, zodat ik vrijdag weer in mijn eigen bed slaap. Aan de ene kant had ik Ubel en Jan wel graag willen zien finishen, maar dat zou tegelijkertijd ook een extra hevige confrontatie mijn eigen falen zijn en daar heb ik nu even geen trek in.
De komende tijd heb ik geen wedstrijden gepland, zodat ik kan werken aan mijn herstel en me kan beraden op de toekomst. Jaren geleden ben ik vanwegen achillespeesproblemen al overgeschakeld op antipronatie-schoenen en hakverhogingen, daarnaast besloten om niet meer te proberen om bijvoorbeeld een marathon onder de 3 uur te lopen. Moet ik nu ook nog besluiten dat etappelopen niets voor mij zijn? Volgend jaar wordt het Pieter-ROG-Pad voor de tiende keer gelopen. Graag zou ik het dan nogmaals willen proberen, maar dan zal ik eerst een betere oplossing voor mijn achillespeesprobleem moeten vinden, anders kan ik alleen voor de gezelligheid mee.

Op de Sint Pietersberg. De diepere betekenis hiervan zal pas later tot me doordringen