Door mijn blessuregevoeligheid ben ik nooit een frequente etappeloper geweest, maar de eerdere keren dat ik meedeed aan het Pieter-ROG-Pad heb ik altijd erg gezellig gevonden. Dus nu de organisatie na een aantal jaren eilandhoppen weer terugkeert naar het Pieterpad, wil ik er graag weer bij zijn.

Ik zie alleen op tegen het gedoe om met het openbaar vervoer in Pieterburen te komen, maar gelukkig geeft Heleen me een lift. We zijn met een gezellig klein groepje van meest oude en ook een paar nieuwe bekenden: de organisatie bestaande uit Sietze Houwen en Martha Meijer, de bekende deelnemers Renske en Ernst Jan Vermeulen, Jenni de Groot, Anneke Kuiper (verzorging), Wilma Dierx, Erwin Borrias (vanaf vrijdagavond) en voor mij nieuw: Martin Grootveld, Hannah Wielenga en Floor Pul ter Gunne (verzorging).

De eerste nacht, in Pieterburen kan ik moeilijk de slaap vatten door een leger brulkikkers en de klok van de kerk, die zo ongeveer op de camping staat. Toch wel uitgerust beginnen we donderdagochtend aan de eerste etappe. Het is prachtig weer en dat zal het de komende dagen ook blijven. Vandaag lopen we door voor mij bekend terrein, op een gegeven moment ben ik slechts drie kilometer van mijn huis verwijderd. Dan hebben we het kale stuk Noord Groningen achter de rug en gaan we Drenthe in. De GPS zorgt dat we vrijwel nergens verkeerd lopen, alleen Wilma heeft een kortere route gedownload, die begint in de stad Groningen. We blijven steeds als groep bij elkaar. Voor mij had het tempo iets langzamer gemogen, maar ik denk: het is maar iets meer dan 60 km, dat houd ik wel vol. Helaas, even voordat we in Gasteren zijn moet ik toch echt even gaan wandelen en pas dan merk ik ineens dat ik helemaal leeg ben. Het laatste stuk over het Balloërveld wandel ik grotendeels. Als ik op de camping in Rolde aankom, zijn Ernst Jan en Renske zo aardig geweest om mijn tent al op te zetten, dus kan ik meteen aan het bier.

Martin is de enige die ik soms nog kan bijhouden
Foto: Ernst Jan Vermeulen

Vrijdag gaan we na een luxe ontbijt eerst enkele kilometers over de voormalige spoorlijn Assen-Stadskanaal. Ik heb besloten om het vandaag rustiger aan te doen, want ik ben nog moe van gisteren, maar meteen loop ik mezelf al bijna weer over de kop. Het is gewoon erg moeilijk om mijn eigen tempo te bepalen als ik een paar mensen voor me zie lopen. Vanaf de eerste verzorgingspost heb ik eindelijk een goed ritme van afwisselend wandelen en joggen te pakken. Ik moet nu zorgen dat ik lager dan mijn normale tempo loop, om zo weer te herstellen van gisteren. Gelukkig is het ook iets minder warm. Bij de laatste twee verzorgingsposten is Martha alleen, Sietze is dan al door naar de kopgroep. Bij Coevorden maken we de route naar de camping nog iets langer dan door Sietse was gepland, om zo het volledige Pieterpad te volgen. Deze camping is wat simpeler dan de vorige. We eten van de afhaalchinees en dat smaakt prima. Zoals gebruikelijk bij een chinees is het ook nog heel veel, ik krijg niet alles op, hoewel ik behoorlijk trek had.

Zaterdag is het nog iets koeler, echt lekker loopweer. Vanaf de eerste verzorging bij Hardenberg loop ik samen met Martin, wel zo gezellig. In Nieuwebrug, vlak voor we de Archemer berg op gaan, zit de rest van de groep nog bij de verzorgingspost, ze zijn namelijk een stuk omgelopen. En Wilma trakteert ons allemaal op een softijsje. Als Martin en ik bij de camping aankomen staat Wilma nog op Erwin te wachten. Die heeft nog een extra ommetje gemaakt, daardoor zijn we vandaag niet eens de laatsten. Het is een heerlijk rustige camping waar het ‘s nachts doodstil is. Eindelijk geen kikkers (Pieterburen), luidruchtige jongelui (Rolde) of een openluchtconcert in de buurt (Coevorden).

Wilma trakteert op ijs!
Foto: Ernst Jan Vermeulen

Als ik zondagmorgen opsta, voel ik meteen de stijfheid in mijn achillespezen, foute boel dus. Uit ervaring weet ik dat ik nu meteen moet stoppen, anders sta ik zo weer maanden aan de kant. Toen ik hier in het verleden minder voorzichtig mee omging, heb ik er wel eens meer dan een jaar last van gehad. Als ik het bij het ontbijt vertel aan de rest van de groep, is er gelukkig veel begrip voor het feit dat ik niet meer meeloop vandaag, niemand die me probeert aan te moedigen om toch door te gaan. Jammer, maar het is niet anders. Het doet me denken aan mijn eerste poging om het hele Pieter-ROG-Pad te lopen, toen moest ik ook na drie dagen stoppen om dezelfde reden.

In elk geval waren het wel drie hele leuke en gezellige dagen en ik hoop dan ook volgend jaar weer van de partij te zijn, als de tweede helft van het Pieterpad op het programma staat. Wel jammer dan mijn conditie momenteel zo slecht is, gemiddeld 7,4 km/uur op dit soort afstanden is zelfs voor mijn doen wel erg langzaam. Eerst zal ik nu moeten zorgen dat mijn achillespezen op tijd hersteld zijn voor de Triple Marathon van Eelde naar partnergemeente Wardenburg, over drie weken.