“Waar ben ik aan begonnen!”, denk ik als ik zondagmorgen met lichte hoofdpijn en flinke tegenzin uit mijn bed kom. Een 10 km wedstrijd gaan lopen met een 100 km van de vorige dag nog in de benen? Gelukkig weet ik de 10 van Tynaarlo op gevoel tot een goed einde te brengen. Voor de 100 km van vandaag heb ik echter besloten om mijn looptempo volledig door mijn hartslag te laten bepalen. Ik ben gewend om gewoon mijn gevoel te volgen, maar ik heb dat ding nu eenmaal en ik wil toch eens wat nieuws proberen na de mislukkingen op Texel en in Steenbergen. Ik moet bekennen dat dit systeem me niet slecht is bevallen. Je loopt wel als een robot, maar je voelt totaal geen druk omdat je een bepaald tempo niet vol dreigt te kunnen houden, of dat je boven het schema van een geplande (of gehoopte) eindtijd komt. Wel merk ik dat ik wel héél langzaam moet lopen om de hartslag beneden de 130 te houden. Tot ongeveer 40 km lukt me dit, daarna sta ik mezelf toe om het te laten oplopen tot 140. Ik ben alweer aan het harken. Foto: Bjorn Paree. Iedereen loopt me voorbij, ook mensen die ik normaal gesproken gemakkelijk kan bijhouden. Dan heb ik het natuurlijk niet over Cees Verhagen, van hem ben ik het gewend dat hij elke drie rondes een keer langskomt. Helaas krijgt hij weer last van zijn rug en besluit bijna om te stoppen. Na een paar pauzes gaat hij gelukkig toch door, want hij is al heel vaak gestopt bij wedstrijden van meer dan 50 km. Uitlopen is bij hem bija automatisch ook winnen en dat gebeurt nu dus ook.  Het ziet er altijd heel gemakkelijk uit bij Cees. Foto: Bjorn Paree. Bij mij gaat het ook alleen maar om het uitlopen, want het wordt al snel duidelijk dat een goede tijd er weer niet in zit vandaag. Nu was dat ook niet mijn doel, maar waar ik wel behoorlijk chagrijnig van wordt, is dat ik ondanks mijn lage tempo steeds meer moeite krijg met lopen. Wederom heb ik geen last van pijntjes of problemen met eten of drinken, maar toch kom ik moeilijk vooruit. Bij de start/finish neem ik steeds langere wandelpauzes, het enige positieve is dat wanneer ik weer begin te lopen, ik de rest van de ronde geen moeite heb om dat te blijven volhouden. De vrijwilligers, de toeschouwers, mijn medelopers en zelfs ook enkele passerende joggers moedigen me allen aan, maar het helpt me niet. Ik vind het vervelend om steeds te moeten antwoorden op de goedbedoelde vraag: “hoe gaat het?”. Ik wil kunnen zeggen: “heel goed”, maar dat is dus niet zo. Drie ronden voor het einde, ik ben dan al bijna 11 uur onderweg, twijfelen sommigen zelfs of ik de 100 wel volmaak, maar zo gek maak ik het natuurlijk nu ook weer niet. Ik ga wel langzaam, maar niet kapot.
Na zo’n 70 tot 80 km kost het geen moeite meer om mijn hartslag beneden de 140 houden. Door de vermoeidheid ga ik vanzelf al langzaam genoeg lopen. Ik moet nu af en toe moeite doen om hem bij de 130 te krijgen. |
