Vorig jaar werd de ‘Sint Annen 240’ voor de eerste keer georganiseerd. Toen dacht ik aanvankelijk dat de Bambinoloop (1 ronde van 80 km) voor mij wel te doen zou zijn met een combinatie van wandelen en hardlopen. Echter na een trainingsrondje bij slecht weer kwam ik tot de conclusie dat ik toch te weinig ervaring heb met dit soort slechte omstandigheden en heb ik me afgemeld.

Dit jaar vroeg organisator Gerik mij of ik mee ging de drie rondes van de ‘Sint Annen 240’ te verkennen. In maart had ik al meegelopen met de Kennedymars Assen-Wildervank-Assen en dat had ik heel gezellig gevonden, dus dit leek me heel leuk om te doen. Zodoende samen met Gerik ronde 2 naar Burum gecontroleerd en met Gerik en Eddy ronde 3 naar de Eems. De datum die geprikt was voor de controle van ronde 1 kon ik niet, maar Gerik opperde dat ik die op 27 december nog kon doen.

Van het een kwam het ander. Eén ronde is goed te doen, maar daarna nog een, daar twijfelde ik aan. Drie rondes leek me helemaal onwerkelijk. Maar het evenement is zo opgezet dat je na elke ronde kunt bekijken of je nog verder wilt, dus uiteindelijk heb ik me toch maar dapper laten noteren voor de 240 km, onder het mom van ‘je weet maar nooit’.

Ronde 1 – 82,5 km naar ´t Waar

Zo ziet popelen er uit (om te vertrekken).
Foto: Jan Scheffer

Na het maken van de startfoto klinkt de sirene en vertrekken we min of meer precies om 09:00 uur. De echte hardlopers zijn al snel uit het zicht. Gerik, Eddy en ik hebben deze ronde nog gezelschap van een aantal Bambinowandelaars die ik al ken, en van Ineke die ongeveer de helft mee loopt. Het is mistig en windstil, er zijn dus weinig vergezichten te zien, maar voor mij is het heel rustgevend en prettig lopen.

Mijn telefoon staat vrij hard en zo kan iedereen meegenieten van de gesproken aanwijzingen van Garmin. De kromme vertaling en de pseudo-nauwkeurigheid geven veel aanleiding tot hilariteit. “Na 581 meter, sla links! Sla rechts!”. Wat je straks moet doen wordt onmiddellijk gevolgd door wat je nu meteen moet doen, nogal verwarrend als je die gewoonte nog niet kent.

Ongeveer halverwege pauzeren we bij Henri Thunnissen in ´t Waar. Er is koffie en genoeg te eten. We zijn de laatsten en mogen alles opmaken. Wat niet lukt overigens. Als we weer verder gaan is het donker.

We moeten nu Eddy goed begeleiden, want hij heeft maar een zeer beperkt gezichtsvermogen. Bij Gerik is het al een tweede natuur om alle potentiële obstakels en veranderingen van richting voor Eddy aan te kondigen, ik moet me er goed bij concentreren. Gelukkig heb ik al een paar keer eerder kunnen oefenen. Zo passeren we een pad in een natuurgebied met enorme hopen koeienpoep, waar je makkelijk over kunt struikelen. Waarom precies op dat pad, terwijl je een heel natuurgebied tot je beschikking hebt! Vanuit het perspectief van een koe is het toch ook wel weer te begrijpen: beton kun je niet eten, gras wel.

Dit is in mijn beleving de ronde met de meeste onverharde stukken, maar vanaf Harkstede is bijna alles asfalt, behoudens nog een klein stukje langs het Eemskanaal. Langzamerhand komt Sint Annen weer dichterbij, we zijn bezig met de laatste loodjes. Maar inmiddels heb ik besloten dat ik ook de tweede ronde wil doen, zodat ik van laatste loodjes nog geen last heb. Wel doet mijn rug veel pijn, zoals bij elke wandeling van meer dan 40 km. Daarbij nog af en toe felle steken in mijn rechtervoet, vermoedelijk ergens een pees of een -aanhechting die dit niet zo prettig vindt.

Zaterdagmorgen tegen 01:00 uur zit ronde 1 erop. We gaan even zitten achter het huis bij Gerik. Gerik’s vrouw Henriëtte heeft puddingbroodjes in de aanbieding. Dat gaat er wel in, denk ik. Maar terwijl ik zit te eten, wordt ik langzaam een beetje duizelig. Ik probeer te zeggen dat ik me niet zo goed voel, maar net op dat moment is er wat hectiek als Eddy binnenkomt met Marc, die in de laatste meters ook een akkefietje heeft gehad. Gelukkig heeft Henriëtte beroepshalve een scherp oog voor de verschijnselen die ik vertoon en zorgt ze snel dat ik kan liggen. Heel snel daarna voel ik me weer normaal. Blijkbaar ging er even te veel bloed naar mijn maag om dat broodje te verteren, waardoor er te weinig naar mijn hersenen ging.

De Bambinowandelaars gaan naar huis en wij gaan naar binnen om nog wat energie te tanken en een paar uur slaap.

Ronde 2 – 81,95 km naar Burum

Een paar uur na de start van ronde 2 wordt het weer een beetje licht.

Gerik stelt voor om om 06:00 uur weer te vertrekken. Daar hebben Eddy en ik uiteraard geen problemen mee. Ik plak mijn voeten opnieuw af en trek mijn volgende sokken en schoenen aan. Voor elke ronde heb ik een setje sokken, schoenen en eten meegenomen.

Na nog een paar koppen koffie gaan we weer op pad. Het is nog steeds mistig en ook koud. Ik ben nog wat slaperig en in mijn hoofd spookt de gedachte dat ik niet moet omvallen, want dan zadel ik die andere mannen met een probleem op.

Vooraf heb ik me afgevraagd wat me zou weerhouden om de hele afstand te volbrengen: vermoeidheid, slaap, pijn of de weersomstandigheden. Die laatste kunnen we afstrepen, want de verwachting is dat het droog blijft, alleen zal het morgen (zondag) steeds harder gaan waaien. Tegen de slaap heb ik per ronde een halve liter koffie bij me, tot nu toe was dat afdoende. Wat vermoeidheid betreft hoop ik dat ik voldoende getraind heb: in november en december driemaal een 80+ km en tweemaal een 60+ km, deels met Gerik en Eddy samen.

Naast de pijn in mijn rug en rechtervoet spelen ook af en toe mijn achillespezen op en voel ik soms de blessure in mijn linkerknie, die mij momenteel weerhoudt van hardlopen. Het meeste is maar kortstondig, alleen die rug is een constante factor: soms is het wat minder, maar het blijft voortdurend vervelend. Gelukkig lijkt er ook een soort maximum aan te zitten. Ik moet me wel steeds concentreren op zo ontspannen mogelijk lopen, anders ga ik verkrampen waardoor het alleen maar erger wordt.

Het wordt ondertussen steeds kouder, het lijkt wel of het vriest als ik even mijn handschoenen uit doe om wat te eten. Op een gegeven moment lopen we over een bruggetje dat dusdanig glad is, dat ik de leuning even vastpak. Daar zit dus een laag ijs op.

In Fransum kunnen we even beschut zitten, maar warm is niet. Het helpt Gerik niet veel geloof ik, want op weg naar Niezijl laat hij het tempo zover zakken, dat ik me even afvraag hoe lang dit allemaal moet gaan duren. Maar we hebben natuurlijk tijd genoeg en het is maar een dipje, al weet je dat pas echt als je er overheen bent.

In Grijpskerk is het cafetaria open, tijd voor een bakje patat. Ik ben vooral blij dat we even in de warmte kunnen zitten. Ook komt het aanwezige toilet voor mij heel goed uit. Daarna verder naar Visvliet, waar we nog wat planeten en de zon gaan bezichtigen. Helaas geeft die geen warmte. Na de antenneschotels van Burum komen we spoedig bij de rustplaats in Warfstermolen, waar we gastvrij worden onthaald met koffie, soep en appelgebak.

Daarna de rest van de ronde, opnieuw in het donker. In Saaksum is weer een beschutte plek waar Gerik en ik onze ruggen weer even kunnen ontspannen. Gerik gaat daarbij plat op zijn rug liggen, voor mij is zitten voldoende (stilstaan is daarentegen funest). Eddy hoor je nergens over, maar we kennen zijn probleem al en vergeleken daarmee zijn onze ‘problemen’ maar probleempjes.

De wind trekt aan, ik ben blij dat we hem in de rug hebben bij deze temperatuur. 5 km voor Bedum raak ik na een plaspauze wat achterop. Ik kom moeilijk weer op gang, mijn rug doet weer wat extra pijn en ook de frekwentie van de steken in mijn voet neemt toe. Na Bedum, met nog 3 km voor de boeg, gaat het eindelijk beter en kom ik weer goed op gang. Toch komen de achterlichtjes in de verte niet dichterbij. Het blijkt dat Gerik haast had om bij het toilet bij hem thuis te komen. Zo kom ik een paar minuten later bij het einde van ronde 2, bijna 01:00 uur op zondagmorgen.

Kort daarop komt ook Nico binnen, hij heeft alle drie ronden erop zitten, als eerste in de geschiedenis! De koude wind die wij in de rug hadden, had hij het laatste deel in zijn gezicht. Als je hem hoort praten, klinkt het heel gewoon wat hij heeft gedaan, maar ik vind het heel bijzonder.

Na nog wat eten en drinken gaan we weer even slapen. Gerik en Eddy hebben een bank, ik een luxe bed. Of ik echt aan de derde ronde wil beginnen, is inmiddels voor mij geen vraag meer, want in de loop van de dag ben ik me (afgezien van de pijn) steeds beter gaan voelen.

Ronde 3 – 80,62 km naar de Eems

Weer fris beginnen we aan de laatste ronde.
Foto: Henriëtte

Ik heb het scenario van een dag eerder nog in mijn hoofd, dus om een uur of zes weer vertrekken. Maar dat is weer te fanatiek gedacht door mij, Gerik stelt 10:00 uur voor. Natuurlijk ook prima. Ook daarom ga ik graag met Gerik mee: als we in het verleden naar een wandelevenement of marathon gingen, zat ik altijd te stressen over hoe ik de best mogelijke prestatie kon neerzetten, terwijl Gerik altijd een soort onverschillige rust uitstraalde. Daardoor ging ik me vanzelf afvragen waar ik me eigenlijk druk over maakte. Dat zie je ook terug in de opzet van dit evenement: tijd genoeg voor iedereen.

Uiteindelijk wordt het zelfs 11:00 uur voor we weer op pad gaan, zodat Gerik Henriëtte nog even kan zien voordat ze weer naar haar werk gaat. Ze heeft dit weekend een dubbele baan: naast haar werk in het ziekenhuis, ook nog lopers van eten voorzien (en als het zo uitkomt op een bed leggen).

Vol goede moed beginnen we aan de laatste ronde. Het is licht, ik voel me eigenlijk net zo fit als bij ronde 1 en de rug houdt zich de eerste paar uur ook nog koest. Toch gaat het eind nog heel zwaar worden, daar maak ik me ook geen illusies over. We hebben deze ronde al eerder met zijn drieën verkend, dat maakt het mentaal wel makkelijker, het scheelt enorm als je ongeveer weet waar je bent.

Tijdens de verkennings- en trainingsrondes heb ik me geoefend om niet te denken aan de nog te lopen afstand. In plaats daarvan denk ik aan de tijd: nog zoveel uur en dan is deze dag ook weer om. Kilometers maken kost moeite, maar de tijd verstrijkt vanzelf en het lopen is dan alleen een soort tijdverdrijf.

Via een rondje om Appingedam komen we in Marsum, waar een soort privé-museumpje is met comfortabele stoelen en ook een toilet. Het is al lang donker, maar gelukkig is het nog open. Als Gerik lang genoeg op zijn rug heeft gelegen, gaan we weer verder. Via een klein stukje over de dijk van de Eems en via Bierum komen we bij de officiële rust bij de ‘Wikster van het Wad’ in Hoogwatum (weer een nieuw Gronings woord geleerd). Daar kunnen we weer zitten en de Wikster zet koffie voor ons, maar er is geen kachel. De Wikster studeert ook nog voor druïde. Als ik opmerk dat ik die alleen ken van Asterix legt ze meteen de link met de toverdrank. Blijkbaar zien we er uit alsof we die wel kunnen gebruiken. Misschien de volgende keer dus …

Om ongeveer 21:00 uur gaan we weer op pad, langs de dijk van de Eems naar Polen. Altijd leuk om even een foto van het plaatsnaambord te appen naar mensen die niet weten waar dit ligt. Inmiddels hebben we de wind van voren, niet meer zo koud als in de vorige ronde, maar wel een stuk harder.

Tussen Losdorp en Godlinze is er even lichte paniek bij Eddy: zijn bril is weg. Gerik is al bezig een heel stuk terug te lopen om te kijken of hij nog ergens ligt, maar vindt hem gelukkig al direct op het pad. In Lutjerijp kunnen we weer even zitten in een hokje met een goudgeverfde raaf op het dak. Het is draaibaar, zodat je altijd uit de wind kunt zitten, met zijn drieën is het heel knus, maar er zit natuurlijk weer geen kachel in.

We benutten nu elke beschutte plek die we tegenkomen, de volgende is in Eenum, bij het dorpshuis. Prima plek, alleen de kachel ontbreekt. Na een plaspauze raak ik wat achterop bij Gerik en Eddy. Onder een overigens prachtige sterrenhemel kom ik maar heel langzaam weer op gang en ik ben blij dat niemand me hier ziet schuifelen. Bij Loppersum ben ik eindelijk weer bij, maar dan wil Eddy graag een tandje langzamer. Voor hem is het denk ik ook twee of drie keer zo zwaar als voor Gerik en mij, vooral mentaal. Loop maar eens een hele nacht achter een rood lampje aan. Maar ik wil juist graag flink bewegen om een beetje warm te blijven, dus het duurt even voor ik het juiste ritme heb gevonden.

Ondanks ons lagere tempo blijft Eddy vasthouden aan het komisch optimisme dat hij al de hele tocht heeft: de laatste 6 km kosten volgens hem nog maar ‘een uurtje’. Ik schat dat we op dat moment niet veel sneller gaan dan 4 km/uur.

Na Westeremden, waar het rondje om de kerk nog een aanslag op mijn rug is, was het in mijn geheugen nog één lange rechte weg die op een gegeven moment een bocht naar rechts maakt en dan zijn we er bijna. Maar aan de rand van Stedum maken we nog een zigzag-beweging om het spoor over te steken. Bij Gerik zit dat natuurlijk nog wel tussen de oren, want hij woont er vlakbij. Maar afgezien daarvan ziet en onthoudt hij sowieso alles in mijn beleving.

Op het tweede viaduct over de Eemshavenweg zegt de Garmin-bitch: “Nog één kilometer tot de finish”. Kijk, daar heb je wat aan. De afgelopen 2 a 3 uur had ik nog voornamelijk één gedachte in mijn hoofd: “Straks lekker in de warmte zitten” en nu is het eindelijk zo ver. Op maandagmorgen om 06:18 uur passeren we de finish! En niet eens op mijn tandvlees, het was prima te doen, ik had me alleen wat warmer moeten kleden.

Gezamenlijk komen we over de finish.
Foto: Gerik

Volgens mij hebben Gerik en Eddy het ook goed overleefd, al had Eddy het wel zwaar het laatste stuk. Aan Gerik merk je niet gauw iets. In elk geval vond ik het weer heel gezellig om met deze mannen op pad te zijn.

Nog even een paar uur slapen om weer rijvaardig te worden. Normaal gesproken kom ik heel moeilijk in slaap als het niet helemaal stil is, maar deze keer kan de klussende buurman niet voorkomen dat ik zo vertrokken ben. Na het dutje breng ik Eddy nog even thuis en daarna doe ik de eerste dagen even helemaal niks meer.