De omstandigheden waren prima, ik was goed getraind en goed uitgerust. Een mooi uitgangspunt voor een goede prestatie dus, maar het lukte niet.

In de kleedkamer vraagt iemand mij voor de hoeveelste keer ik nu aan een 24 uur meedoe.
Zo uit mijn hoofd: de vijfde of zesde, zeg ik. Later bedenk ik dat ik er vorig jaar al drie heb gedaan en daarvoor verschillende keren in Apeldoorn heb gelopen en ook een keer in Stein en in Steenbergen. Achteraf ontdek ik dat dit nu de achtste is, vandaar dan het inpakken van de tas zo routinematig ging…

Vorig jaar was ik na het uitstappen bij de Jan Knippenberg Memorial gebrand op een goede prestatie in Steenbergen, maar zoals bekend ging het ook toen niet goed. Deze keer heb ik een mislukte 120 km op Texel achter de rug, maar dat heb ik nu volledig uit mijn hoofd gezet. Van de 95 km die ik daar liep was ik snel hersteld en diezelfde week liep ik nog twee marathons, waardoor mijn weektotaal op 200 km kwam. Daarmee had ik voor mijn gevoel een goede basis gelegd voor de 24 uur. De afgelopen week heb ik bijna niets meer gelopen, maar ik was wel voortdurend gefocusd op een zo goed mogelijke prestatie in Steenbergen.

Overigens zonder mezelf iets op te leggen. Ik hoop natuurlijk op een PR, dan zou ik heel dicht in de buurt van de 200 km komen of zelfs erover, maar met een afstand van boven de 180 km ben ik ook tevreden.

Ik zet mijn spullen neer bij de camper van Henk Doorten. Hij heeft hele comfortabele tuinstoelen klaarstaan, maar daar hoop ik zo weinig mogelijk gebruik van de maken. Nellie van der Made en Lex de Boer hebben hier ook onderdak gevonden. Tijdens de wedstrijd helpen de partners van Henk en Nellie waar maar nodig is, zo veel ondersteuning heb ik niet eerder gehad bij een 24 uur.

Ook het vervoer heb ik dit jaar beter geregeld. Vorig jaar kon ik met clubgenoot Albert Heikens terug rijden, hij had de toen 6 uur meegelopen. Maar uitaard was mijn heenreis eerder en die moest dus per openbaar vervoer, met veel overstappen en dus even zovele kansen op problemen. Die deden zich gelukkig niet voor, maar ik was er niet echt ontspanen bij. Deze keer ben ik met mijn eigen auto gereden en heb ik op de terugweg een lift van een 6 uurloper uit Assen, waarbij mijn eigen auto door een paar andere Assenaren wordt teruggereden.

Ik ga van start met rondes van bijna een kwartier, dat is iets boven de 8 km per uur. Dit lijkt langzaam, maar als ik dat vol weet te houden, dan kom ik boven de 200 km. Na een uur of acht heb ik wat langere wandelpauzes nodig, die ik al vanaf ik begin elke ronde inlas. Maar ik voel me nog prima en loop heel geconcentreerd rond. Af en toe word ik aangesproken door andere lopers of toeschouwers, maar ik reageer nauwelijks. Ik denk steeds alleen maar aan hoe ik de volgende bocht zo krap mogelijk kan nemen en voor ik het weet ben ik dan alweer bij de verzorgingspost.

Mijn benen voelen prima en ook met eten en drinken heb ik geen problemen, op een gegeven moment moet ik bija elke ronde plassen. Elke twee uur neem ik een bekertje yoghurt en tussendoor eet ik stukjes banaan, krenten en af en toe een tomaatje. Afgelopen jaren heb ik een aantal keren tijdens wedstrijden last van mijn maag gehad, maar sinds ik de cola in de ban heb gedaan, komt dat niet meer voor.

Als het begint te schemeren, baal ik een beetje. Ik bedenk dat ik eigenlijk de pest heb aan lopen in het donker, maar als de zon helemaal onder is, vind ik mijn draai weer: het parcours is goed te zien en het wordt ook lekker rustig. Eigenlijk gaat alles dus zo goed als het maar kan gaan. Ik ben in vorm en voel me mentaal sterk. Maar toch worden de wandelpauzes steeds langer. Pas na 13 uur passeer ik de 100 km. Maar ik heb wel vaker dipjes meegemaakt en ik weet dat die (meestal) van voorbijgaande aard zijn…

Maar deze keer dus niet, net als vorig jaar. Toen kon ik nog zeggen dat ik last van mijn maag had, maar deze keer heb ik eigenlijk geen enkel probleem op wat voor gebied dan ook. Op één ding na: het lopen gaat steeds waardelozer. Als het weer licht is geworden, stel ik voordurend mijn ambities bij: de 200 km raakt al snel buiten beeld, dus dan richt ik me maar op minimaal 180 km. Als duidelijk wordt dat ook dat onmogelijk is, laat ik dan in elk geval proberen om meer te lopen dan de 168 km van vorig jaar, mijn slechtste 24 uur ooit. Maar ook dat idee moet ik loslaten: na 22 uur lopen laat ik me zakken in luxe stoel van Henk, om er pas een uur later weer uit te komen, wanneer ik heb besloten om me te gaan afmelden bij de wedstrijdleiding.

Een wat langere pauze en wat extra eten hadden nog een uurtje lopen mogelijk moeten maken, maar ik ben me niet fitter gaan voelen. Ik heb nog voldoende mentale kracht om mezelf te dwingen om weer te gaan lopen. Maar het is zinloos, mijn prestatie zal toch onder de maat blijven, dus waarom zal ik mezelf nog verder uitwringen.

Het patroon van vorig jaar lijkt zich te herhalen: toen mislukte de JKM en het NK 24 uur, nu is de 120 op Texel en het NK 24 uur mis gegaan. Maar vorig jaar heb ik daarna nog twee goede 24 uurlopen gedaan -toen wel beide keren meer dan 180 km- en ook nog de Spartathlon uitgelopen. Dus er is nog hoop.