Lang, lang geleden waagden een aantal kinderen uit het dorp zich diep in de grotten, waarover altijd al werd verteld, dat daar de “Hollen” of bosvrouwen leefden. Toen de kinderen deze ook inderdaad tegenkwamen, schokken ze geweldig, maar de Hollen bleken erg vredelievend en de kinderen kregen zelfs mooie glimmende stenen mee naar huis. Die ‘stenen’ bleken bij nader inzien van zuiver goud te zijn, waarmee in menig huis in het dorp een eind kwam aan de zorgen en armoede. Geïnspireerd door deze geschiedenis organiseert men hier sinds 2006 jaarlijks de Hollenmarsch en de Hollenlauf, waarbij gekozen kan worden uit 21, 42, 67 en 101 km. Vorig jaar ging het evenement niet door, omdat na de orkaan Kyrill veel paden nog onbegaanbaar waren. Dit jaar is dus de tweede editie. Op vrijdag reis ik naar Bödefeld met Gerik Mik en Simon Blaauw, die Gerik op de MTB begeleidt. Gerik is altijd goed in het uitzoeken van dit soort leuke loopjes en het is altijd heel ontspannend om met hem en Simon op pad te gaan. Nooit gezeur over hoe zwaar het zal zijn of wat voor geweldige tijden er misschien wel gelopen kunnen worden. We gaan gewoon lekker lopen, dat is alles. Vlakbij de start is er overnachting in een sporthal en ontbijt in de schuttershal geregeld. Na het ontbijt om 5:00 uur is er nog ruim tijd voor de voorbereiding op de start om 6:30 uur. Zoals atlijd in Duitsland, is alles weer zeer grundlich georganiseerd, maar bij de start schiet men hierin toch wel een beetje door: de namen van alle deelnemers aan de 67 en 101 moeten eerst onverstaanbaar worden voorgelezen en afgevinkt, alvorens we mogen vertrekken. Het weer is beter, althans droger, dan gisteravond, toen het geruime tijd hevig bliksemde en onweerde. De reeds gisteravond gestarte wandeltocht was er bijna door afgebroken. Al dat water heeft in combinatie met de vrij hoge temperatuur gezorgd voor een dichte nevel in de heuvels, die de hele dag zal blijven hangen. De orkaan van vorig jaar heeft hier het grootste deel van de (kerst)bomen platgelegd, zodat je nu vanaf de toppen van heuvels weer van weidse uitzichten kunt genieten. “Zo zag het er vroeger ook uit”, schijnen de wat oudere mensen hier te zeggen, want bijna alle bossen waren aangeplant. Zoals gewoonlijk start ik in een rustig tempo. Er schijnen 2100 klimmeters in het vrijwel geheel onverharde parcours te zitten, dus een PR zit er toch niet in. Ik ben mijn sporthorloge vergeten, maar dat blijkt eerder een voordeel dan een nadeel, want nu hoef ik niet op de tijd te letten en alleen maar te zorgen dat bij het klimmen mijn ademhaling niet te snel wordt. Ongeveer elke 5 km is er een rijk voorziene verzorgingspost, waar ook staat aangegeven hoeveel km er al zijn afgelegd. Dat zie ik meestal over het hoofd, maar eigenlijk interesseert het me ook niet. De verzorgers hebben aan mij overigens een slechte klant, want ik drink voornamelijk water (hollenwasser), af en toe aangevuld met sportdrank of cola. Van de beloofde mooie uitzichten krijgen we door de blijvende mist helaas zeer weinig te zien. Regelmatig moet ik mijn bril schoonmaken, om niet helemaal op de tast te hoeven lopen. Dus kortom: ik zie niets, ik weet niet hoe laat het is, ik weet niet hoe ver ik ben en daardoor loop ik ontzettend lekker en ontspannen. Bij het naderen van het keerpunt wordt ik door de voorste lopers aangemoedigd. Eigenlijk wil ik me helemaal niet met het wedstrijdelement bezighouden, maar toch kan ik het niet laten om te tellen hoeveel er voor me zijn (ongeveer 20). Ondanks mijn rustige start haal ik de tweede helft slechts een enkeling in. De meeste deelnemers hier weten kennelijk goed van zichzelf wat ze kunnen. In de laatste kilometers wordt mijn aandacht afgeleid door een enorme landbouwtrekker, die met forse snelheid van het land af de weg op scheurt. Een paar honderd meter verder zie ik bij de wegsplitsing geen enkel teken meer van het vervolg van de route. Dus geen gekleurde paal, geen linten, geen krijtstrepen en geen geverfde pijlen, want ook de markering is hier zeer grundlich. De confrontatie met die trekker maakte dus dat ik de afslag miste, wat twee plaatsen in het klassement kost, maar daar zit ik niet mee. Bij de finish is er weer alcoholvrij bier en bananen in overvloed. Anderhalf uur later zit ook Geriks derde 100 km er op. Bij de laatste lange afdaling, waar ook mijn bovenbeenspieren behoorlijk begonnen op te spelen, heeft hij wat stukjes moeten wandelen, maar verder heeft ook hij heel constant kunnen blijven lopen. Als herinnering krijgt elke finisher een medaille, maar pas bij de officiële prijsuitreiking. Omdat ik 3e 50-plusser ben (van de 6), mag zelfs ik op het podium. Dat is gemaakt van boomstammetjes, want die hebben ze hier genoeg. Zo sta ik dus naast de overall winnaar (want die is ook 50-plus), die een geweldige tijd liep van 8:36. Een andere prestatie die ik opmerkelijk vond, werd geleverd door een 65-plusser met een tijd van minder dan 10 uur. Het verhaal over de Hollen heeft helaas een wat minder positieve afloop: Een aantal brute kerels uit de dorp wilde de Hollen opzoeken, met de bedoeling om ze met geweld van hun goud te beroven. De ingang van de grot stortte echter in en ze kwamen er niet meer uit. Sindsdien zijn de Hollen nooit meer gezien. En misschien kwam het door de mist, maar ook vandaag hebben we geen Hol gezien. |
