Het is het alweer vier jaar geleden dat ik voor het laatst in Apeldoorn liep, toen voor de 9e keer.

Bij de Berenloop op Terschelling dacht ik er weer helemaal klaar voor te zijn, maar moest ik er na 15 kilometer de brui aangeven met weer een nieuwe blessure. Om gek van te worden. Vandaag moet dus een soort revanche worden.

Dat lukt, het gaat zelfs boven verwachting, zij het wel met wat haken en ogen. Ik heb afgelopen donderdag bij een laatste trainingsrondje ineens (alweer!) een pijntje gekregen aan een pees aan de binnenkant van mijn bovenbeen. Bij de start lijkt dat helemaal over te zijn, maar na de eerste kilometer voel ik de pijn alweer opkomen. Dus het grootste deel van de tijd loop ik met de angst dat het zodanig verergert, dat ik zal moeten stoppen. Gelukkig stabiliseert de pijn zich op een draaglijk niveau.

In mijn enthousiasme ga ik eigenlijk wel iets te hard weg, ondanks dat pijntje, niet echt logisch dus. Op een gegeven moment loop ik zelfs de ballonnetjes van 3:30 uur voorbij, terwijl ik vooraf eigenlijk een tijd rond de 3:35 uur in gedachten had. Gevoel van onzekerheid is kennelijk een belemmering voor rationeel handelen zullen we maar zeggen.

Een ballon.
Foto: Wim van den Berg

Over het weer maak ik me in elk geval geen zorgen. Het is niet zo verraderlijk koud als vorig jaar, toen ik me beperkte tot de Asselronde en ook van de wind heb ik weinig last. Alleen wat miezerregen het laatste uur.

Na de eerste ronde krijg ik het gevoel dat ik dit tempo waarschijnlijk toch niet ga volhouden, hoe verassend! Het kost heel veel moeite om weer in Hoog Soeren te komen. Het is net alsof ze stiekem na de eerste ronde snel alle heuveltjes een flink stuk ophogen, voor mijn gevoel kom ik nauwelijks meer vooruit. Rond de 34 kilometer hoor ik achter me een massaal gestamp naderen: nu gaan de ballonnetjes mij weer voorbij. Dat wordt harken die laatste kilometers, denk ik bij mezelf.

Maar gelukkig is dit parcours vergevingsgezind voor snelle starters, want het Halve Marathonpunt ligt hoger dan de start en finish, dus in de tweede helft loop je meer omlaag dan omhoog. Dat zware stuk is pak weg van 27 tot 34 km, dus loop je in de tweede helft tweederde van de afstand omlaag. Als je maar lang genoeg doorrekent, wordt het nog een makkie.

Eenmaal weer aangeland op de Amersfoortse weg, is het tot de finish bijna alleen maar omlaag en ik krijg er weer wat meer gang in. Zowaar lijken de ballonnetjes weer iets dichterbij te komen. Dan de laatste kilometer: een eindeloos stuk met spandoeken over de weg die lijken op finishdoeken, maar het niet zijn! Om je mentaal nog iets meer op de proef te stellen, finisht aan de andere kant van het hek gelijktijdig een van de kortere afstanden, zodat je voordurend lopers ziet langskomen die minstens drie km/uur harder gaan.

In tegenstelling tot vroeger heb ik hier geen eindsprint meer in de aanbieding, slechts met de grootst mogelijke moeite kan ik het tempo vasthouden. Ik heb ook gigantische spierpijn in mijn bovenbenen van het afdalen, zodat ik af toe loop te kreunen als een tennisser. Een mogelijke oorzaak van die spierpijn is misschien ook een kleine wijziging in mijn loopstijl, om mijn knieën te ontzien.

De ballonnetjes van 3:30 uur kan ik zodoende net niet meer achterhalen, maar ze zijn ook iets voor mij gestart, dus heb ik wel een netto tijd onder de 3:30 uur, met een verval van 1 minuut in de tweede helft. Dat noemen ze een ‘vlakke’ race, geloof ik. Hier had ik bij de start niet op durven wedden. Dus ondanks de pijntjes toch heel blij.