Acht jaar duurde het alvorens de zesde Slachtemarathon werd georganiseerd. Hij is sinds 2000 eens in de vier jaar, maar in 2020 ging het niet door wegens Corona. De eerste vijf heb ik ook gelopen, dus deze wil ik er graag nog aan toevoegen, dan kan ik een piramide bouwen van de unieke herinnering die je hier altijd krijgt: een soort postzegel ingegoten in een kunststof blokje.  Mijn startnummer. De start is om 07:00 uur in Oosterbierum, maar ik moet parkeren bij de finish in Raerd. Van daar wordt ik naar de start gebracht met de bus die rond 05:00 uur vertrekt. Aangezien ik hier de vorige keer in een file kwam, ben ik na een zeer korte nacht nu zo ruim op tijd dat ik met nog twee anderen op zoek moet naar een vrijwilliger die ons de weg wijst naar het parkeerterrein. Op de startlocatie kunnen we onze tas in een kratje doen en dat vervolgens in een rolcontainer leggen. Te laat ontdek ik dat ik mijn flesje limonade er niet uitgehaald heb. Helaas ligt mijn tas onderin de container, dus zoals wel vaker met dit soort dingen: dan maar zonder. Mijn handschoentjes heb ik wel bij me. Het is niet koud, maar tijdens de voorspelde regenbuien met harde wind kunnen ze voor een koukleum als ik toch van pas komen. Ik ga niet te ver naar achteren in het startvak staan, want mogelijk heb ik de volle 5:30 uur nodig om de finish te bereiken. Zoals zo vaak heb ik weer eens een blessure gehad die nog nauwelijks hersteld is, daarom ga ik afwisselend 2 km heel langzaam hardlopen (zonder los te komen van de grond) en 1 km wandelen. In de training kwam ik zo in 3:30 uur tot 30 km. Zonodig kan ik dan de rest volledig wandelen, 12 km in 2 uur haal ik gemakkelijk.  Het bruggetje over de A31 net gepasseerd. Foto: Djurre van der Schaaf Om 07:00 uur begin ik dan aan mijn eerste 2 km hardlopen (soort van). Ik wordt natuurlijk meteen door veel mensen ingehaald en als ik toe ben aan het wandelen worden dat er nog meer. Alle bekenden die achter mij in het startvak stonden, zie ik voorbij komen: Gerry, Sjirk, Chris en Yvonne. Gelukkig is het nog droog bij de start, maar de buien laten helaas niet lang op zich wachten. Maar het regent niet langdurig en is het toch niet zo koud dat ik mijn handschoenen nodig heb. Ik verwacht dat ik na een 10 of 20 km wel helemaal alleen achteraan zal lopen, maar dat zal blijken mee te vallen.  In de regen probeer ik mijn bril zo lang mogelijk droog te houden. Foto: Djurre van der Schaaf Bij de verzorgingsposten is alleen water en fruit, helaas geen sportdrank. Om toch wat koolhydraten binnen te krijgen, neem ik af en toe een stukje banaan. Wel lastig, want het glibbert zo uit je vingers als je niet oppast. Hier en daar staan er muziekbandjes langs de route, maar verder zijn er weinig bezienswaardigheden zoals de eerste keer in 2000 wel het geval was.  Zonder regen wordt het al snel warm, handschoenen waren eigenlijk niet nodig. Foto: Lieuwe Bosch Op een gegeven moment krijg ik pijn aan mijn hak omdat de binnenkant van mijn schoen kapot gaat. Ik had dat eerder gerepareerd met duct tape, maar ook dat slijt. Ik probeer de pijn te negeren, maar die wordt zo hevig dat ik bang ben dat ik zo de finish niet ga halen. Dus even wat improviseren: schoen uit, handschoen in de hak van de schoen, schoen aan en ik kan weer verder zonder pijn. Zo komen die handschoenen toch nog van pas. De 30 km bereik ik precies volgens plan in 3:30 uur en mijn blessure voel ik totaal niet, dus blijf ik doorgaan volgens hetzelfde schema. Meteen na de eindstreep krijgen we de herinnering uitgereikt, weer een blokje zoals de vorige keren, maar nu van hout! Dat is de laatste tijd erg in de mode voor herinneringen en ook goed voor ons milieu, maar het past niet echt bij de eerste vijf. De afgelopen periode dacht ik vaak dat dit mogelijk mijn laatste marathon zou worden, maar aangezien ik nu geen last van mijn blessure heb komt er misschien toch nog een vervolg.  Mijn piramide is 'compleet', maar op een onverwachte manier. |
