Het leuke bij een 24 uurloop is de volledige vrijheid van je looptempo. Er is maar één tijdslimiet: na 24 uur stopt de kilometerteller. Zonder regen wordt het al snel te warm voor een jack. Foto: 24 uur Steenbergen Al jaren staat de 6 en 24 uur in Steenbergen bekend als zeer goed georganiseerd, maar ter gelegenheid van het WK 24 uur werden er vorig jaar nog wat puntjes op de i gezet. Het parcours werd verbeterd, met minder bochten en meer ruimte en voor het eerst konden de deelnemers hun auto parkeren in de verzorgingszone, wat een hoop gesleep scheelt en dat is vooral na afloop heel prettig. Je zou denken dat dit slechts eenmalig voor het WK was, maar nee, alle verbeteringen blijven voor deze ‘gewone’ editie gehandhaafd. Vorig jaar deed ik weer eens mee, voor het eerst na een jarenlange onderbreking. Wegens kramp moest ik urenlang wandelen en bleef ik steken op ongeveer 177 km. Daarom denk ik dat nu met een beetje geluk ik wel weer eens boven de 180 km moet kunnen komen. De voorbereiding is echter niet optimaal geweest, omdat ik me dit jaar volledig had gericht op de JKM. We hebben aanvankelijk geluk met het weer. Er wordt veel regen verwacht en voor de start regent het eigenlijk onophoudelijk, maar als we om 15:00 uur zijn vertrokken wordt het gelukkig snel droog en dat blijft het ook tot ver in de nacht. Zondag regent het weer langdurig, maar gelukkig niet hard en we eindigen ook weer met droog weer. Wel staat er de hele 24 uur een behoorlijk harde wind. Ik begin rustig zoals gewoonlijk, maar eigenlijk toch iets te hard. Met gemiddeld 9 per uur kom je boven de 200 km en dat haal ik natuurlijk nooit. Al voor het bereiken van de 100 km zakt het tempo al tot 7 per uur. Tot vier keer toe krijg ik zoveel last van slaap dat ik even een halfuurtje in de auto ga zitten dommelen. Dus eigenlijk heb ik maar 22 uur gelopen. Bij één van die keren komt er net op het moment dat ik de auto uit wil gaan een soort windhoos over. Het lijkt wel of er groep mensen probeert mijn auto omver te trekken en de regen klettert op de ramen, zodat ik besluit nog maar vijf minuten te wachten. Al met al geen ideaal wedstrijdverloop voor mij, maar ik kan tenminste wel tot het eind blijven doorlopen, zij het met veel wandelpauzes. Omdat je met een zekere regelmaat de andere deelnemers ziet, is een 6 of 24 uur ook altijd een sociaal evenement, alleen ben ik daar tot mijn spijt niet zo goed in. Ik loop een paar stukjes samen met Jannet en met Rinus. Ook maak ik kennis met Robert Boersma en Peter de Krijger. Die kende ik beiden wel van naam, maar ik had nog niet eerder met ze gesproken. Robert is een heel goede loper, maar hij moet helaas uitstappen met een blessure. Hij blijft echter wel langs het parcours aanwezig om de overgebleven lopers aan te moedigen. Peter zet het noorden van de land op de kaart door meer dan 200 km te lopen en daarmee de vierde plaats overall en brons bij het NK te veroveren.  Veel regen op zondag. Foto: 24 uur Steenbergen Zelf moet ik tevreden zijn met 163 km, een 14e plaats overall en dat ben ik ook wel. Bij het NK ben ik volgens de uitslagenlijst 11e overall en zelfs tweede in de categorie M55+, maar volgens de regels van het Ultraplatform geldt dat allemaal niet, omdat ik niet aan het vereiste minimum van 180 km heb voldaan. De bedoeling is duidelijk (bewaking van de kwaliteit), maar het praktisch nut ontgaat me. |
