Jan Knippenberg heb ik nooit gekend. Ik herinner me zijn columns in het blad Runnersworld, maar ik weet niet meer of ze ook daadwerkelijk las en of ik toen wist dat hij ultraloper was. Waarschijnlijk kende ik het begrip ultralopen niet eens. Ook zag ik hem een keer op TV in één of andere actualiteitenrubriek. Ademloos luisterde ik naar zijn relaas over zijn tochten van Hoek van Holland naar Den Helder. Het leek me prachtig om zoiets te kunnen, maar het was op dat moment voor mij ondenkbaar om ooit zelf zoiets te doen.

Maar, het kan verkeren: misschien is het over twee jaar zover, als het een groepje enthousiastelingen lukt om de organisatie rond te krijgen. Dankzij Jan zijn er tegenwoordig heel wat minder mensen die net zo onwetend zijn als ikzelf destijds. Daarom herdenken we hem vandaag met het lopen van de halve afstand door het terrein waar hij zo graag liep.

Het grootste deel van de afstand heb ik samen met Ubel Dijk gelopen.
Foto: Noordkop Atletiek

De omstandigheden zijn vandaag ideaal, een temperatuur van een graad of 12 en weinig wind. Heel wat anders dan tijdens de vorige editie in 2004, toen we op het strand tegen een halve storm in moesten ploeteren. Vanaf de start bij FC Den Helder lopen we eerst richting de kust, om vervolgens boven op de dijk naar ‘Lands End’ te lopen, wat voor het gevoel eigenlijk de verkeerde kant op is, want we moeten richting Schoorl.
Bij het noordelijkste punt keren we om en gaan onderlangs de dijk dan toch de ‘goede’ kant op. Je hebt hier een weids uitzicht over de Noordzee, hoewel ik de dijk op zich niet bijster interessant vindt. Het wordt pas echt mooi, als we bij Huisduinen het duinpad opgaan. Degenen die het nu al niet meer zien zitten, kunnen hier meteen de afslag naar de finish nemen, maar ik geloof dat niemand hiervan gebruik maakt. Direct daarna staat al de eerste verzorgingspost. Voor mijn gevoel zijn we net begonnen, maar toch geeft de klok al ruim een uur aan.

Een klein stukje loop ik met Herman Euverman. De drie stipjes op de achtergrond zijn volgens mij Ubel Dijk, Melchior Ram en Jos Akkermans.
Foto: Noordkop Atletiek

Sinds de 24 uur van Stein heb ik nog maar drie keer gelopen: een rustig duurloopje van 5 km op de woensdag erna, zondag in Rotterdam de Marathon in een constant tempo van 10 km/uur en afgelopen woensdag een ‘s morgens een duurloopje en ‘s avonds een lichte snelheidstraining, samen 23 km. Het effect is, dat ik nu volkomen fit en uitgerust aan deze 80 km heb kunnen beginnen. Het plan is nu om tot zo’n 50 – 60 km heel ontspannen ‘in te lopen’ en dan te kijken of er nog een versnelling in zit. Een eindtijd van niet al te ver over de 8 uur zou mooi zijn, maar als dat niet lukt, dan maar niet. Mijn echte prioriteit is het maken van voldoende kilometers om in juni het Pieter-ROG-Pad aan te kunnen.

Even bijtanken na ruim 20 kilomer.
Foto: Cor Butter

De tweede verzorgingspost blijkt mede bemand te zijn door Cor Butter. Hij stond op startlijst, maar kan niet meedoen omdat hij een probleem met zijn gezondheid had. Inmiddels lijkt het gelukkig weer goed te gaan. Vorig jaar bij de O-o-o-Course leerde ik hem kennen, zie voor een van zijn laatste wapenfeiten zijn indrukwekkende verslag op UltraNed over de Grand-Raid Réunion.

De horden Duitsers, die met de paasdagen deze kant op komen, kunnen weer genieten van de bollenvelden. En wij ook natuurlijk

Voorbij Callantsoog lopen we een aantal kilometers langs een autoweg, dit is voor mij het minst leuke stuk van het hele parcours. Misschien ben ik ook wat verwend geraakt, omdat de rest volledig over fiets- en voetpaden en het strand voert. Ook de wind maakt dit deel wat minder plezierig, het waait niet hard, maar als je er recht tegenin moet, houdt het toch wel een beetje tegen.

Na weer een stukje duinpaden en de Hondsbosse Zeewering komen we de in buurt van Schoorl. Dit enorme duingebied doorkruis je ook bij de Groet uit Schoorl Run. Sommige paden komen me enigszins bekend voor, maar alles lijkt hier op elkaar. Het enige punt dat ik met zekerheid herken, is restaurant De Berenkuil. Spoedig daarna staan we op het strand, alweer eerder dan ik had verwacht, een teken dat ik nog steeds fit ben.

De Hondsbosse Zeewering vertoont aan deze kant wat lichte oneffenheden, wat voor mij niet prettig loopt. Van de vorige keer kan ik me dat overigens niet herinneren, waarschijnlijk werd ik toen door de harde wind gedwonden mijn voeten wat hoger op te tillen.
Terug op het strand, waar het weer gemakkelijker loopt, besluit ik dat het tijd is om er een tandje bij te doen. Voor Ubel hoeft dit niet en langzaam verdwijnen zijn voetstappen buiten gehoorsafstand. Die heeft ook al zoveel gepresteerd, vergeleken met hem ben ik nog een beginner. Logisch dat ik wat ambitieuzer ben.
Het eerste stuk strand was heel goed te belopen, maar hoe dichter we bij Den Helder komen, hoe zwaarder het wordt. Op één plaats moeten we noodgedwongen een stuk tegen het duin opklimmen over een zeer mul pad, omdat het hele strand is geblokkeerd wegens het ingraven van een gasleiding of zoiets. Dat is dus even een stukje wandelen, voor de rest kan ik het tempo er goed inhouden.

Bij 66 km staat Cor weer bij één van de verzorgingsposten, die nu verassend snel na elke 5 km opdoemen. Hoewel ik er nog lang niet doorheen zit, geeft het zien van een bekend gezicht me toch even een mentale oppepper. Regelmatig passeer ik een andere loper, maar toch minder dan ik had verwacht of gehoopt. Als we van het strand afkomen, zie ik een meter of 50 voor me nog een loper. Als ik ben bijgekomen van de zware klim door het mulle zand versnel ik iets, maar hij wil niet echt dichterbij komen. Goed, dan maar een echte sprint, waardoor ik uiteindelijk ruim een minuut voor hem finish in ruim 8 uur, dus precies volgens plan.