Vorig jaar afgelast wegens corona, maar dit jaar kon de marathon op Terschelling gelukkig weer doorgaan, zij het met QR-code voor het publiek. En als gelukkig toeval ben ik op het juiste moment niet geblesseerd, wat de laatste jaren zo ongeveer de helft van de tijd wel het geval is.

Mijn startnummer is hetzelfde als mijn kamernummer in het pension

Ik heb eigenlijk maar kunnen trainen voor een halve. Vanaf januari heb ik geprobeerd voorzichtig weer de draad op te pakken na de zoveelste keer pijn aan mijn rechter achillespees. Dat leek een paar maanden goed te gaan, maar in juni kreeg ik weer pijn en kon ik weer van voren af aan beginnen. Eindelijk in september kon ik weer elke twee dagen trainen, eind oktober zat ik weer op een weekgemiddelde van 40 tot 50 km. Genoeg voor een halve marathon, maar een hele vind ik tien keer leuker, vooral op Terschelling. Daarom een week ervoor nog een duurloop van 30 km geprobeerd, dat kostte wel wat moeite, maar de achillespees protesteerde niet, dus heb ik gisteren mijn inschrijving toch laten omzetten van de halve naar de hele.

Dus sta ik even voor de start van de hele marathon om 12:40 uur in het wedstrijdvak. Uit gewoonte, want in het klassement zal ik geen rol spelen, het is zelfs de vraag of ik de finish haal. Ik heb me voorgenomen direct te stoppen zodra ik iets voel aan die vervelende pees. Al is het niet koud, rond de 10 graden, heb ik me wel goed aangekleed. Met windkracht 6 en kans op regen is onderkoeling niet ondenkbaar. Bij het lage tempo dat ik zal moeten aanhouden produceer ik zelf ook niet veel warmte. Het is ook nog springtij, de opvarenden van de zeilboten in de haven komen niet met droge voeten aan de wal en voor het eerst 24 jaar gaat het parcours niet over het strand omdat het te nat is.

De eerste 15 kilometer naar Oosterend is nog voor de wind, waarbij ik oppas niet te snel te gaan. Dit stuk mag vrijwel geen energie kosten, want als we daarna de Boschplaat op gaan krijgen we de wind stevig tegen in combinatie met nog wat hoogteverschillen. Het stuk over de Boschplaat is echter wel het mooiste gedeelte van het hele parcours en de voornaamste reden waarom ik ben overgestapt naar de hele marathon.

Tot Oosterend hebben we de wind in de rug

Op de lastige stukken probeer ik me zo veel mogelijk achter de ruggen van andere lopers te verschuilen. Op een gegeven moment zit ik achter een groepje met een fietser als gangmaker, maar dat hoort niet vind ik, dus trek ik een sprintje naar het volgende groepje. Dat gaat me makkelijker af dan ik had verwacht.
De kou valt ook mee, doordat de voorspelde regen niet meer dan een paar hele lichte buitjes blijkt te zijn. Dus het jack dat ik had meegenomen hoeft niet aan, maar ik ben wel blij dat ik het laatste moment nog een paar handschoenen heb kunnen lenen. In de buurt van de 30 kilometer begin ik voor het eerst wat vermoeidheid te voelen. Ik ben bang dat de laatste 10 kilometer taai gaan worden, maar als ik een paar kilometer later weer door een groepje lopers wordt ingehaald ben ik dat alweer vergeten en haak ik automatisch aan.

Ik probeer zo veel mogelijk uit de wind te lopen

Als we na de alternatieve route van Midsland aan Zee naar West aan Zee op de Longway aankomen, staat Heleen me daar op te wachten met de fiets om me het laaste stuk gezelschap te houden. Hier zet ik er een tandje bij en laat het groepje achter me. Nu het nog maar 7 kilometer is en ik me nog steeds fit voel, heb ik er wel vertrouwen in. Een vrouw uit het groepje, Irene hoor ik later, sluit bij me aan en samen lopen we naar de finish. Deze keer geen rode loper meer in de Torenstraat, wat niet erg is, want zo zie je de oneffenheden in de straat beter, dus het loopt gemakkelijker. Net voor donker zijn we binnen na 4:22:19 uur. Mijn schatting vooraf was tussen 4:15 en 4:30, dus dat klopt redelijk, maar ik hoop wel op een betere tijd bij de jubileum-editie van volgend jaar.

Net voor donker over finish