Na afloop van de Pheidippides Run had de redactie van de griekse internetsite Adventure-Zone een interview met Yiannis Kouros. Dit interview werd gehouden in twee sessies op 17 oktober en 26 oktober 2005 en werd gepubliceerd in het grieks. Aangezien ik deze taal niet beheers, heb ik geprobeerd het interview te vertalen met behulp van de internetsite Babelfish (er was nog geen Google Translate). Omdat dit slechts ten dele lukte -een computervertaling heeft nogal wat beperkingen- is het onderstaande niet meer dan een persoonlijke impressie van het interview: hier en daar was het raden naar de exacte betekenis en ik heb ook hele stukken moeten overslaan, waarvan de betekenis te wazig was.

Aan het begin van het gesprek bedankt hij uiteraard iedereen die hem heeft geholpen bij zijn onderneming, onder anderen zijn sponsor Renault. Ook onderweg kreeg hij veel ondersteuning in allerlei plaatsen die hij passeerde. Op diverse plaatsen waren een speciale ontvangstcomités. Dit kostte natuurlijk wel wat tijd, in Sparta bleef hij zelfs een halfuur om de journalisten te woord te staan.

Normaliter heeft hij slechts een korte voorbereiding voor een wedstrijd. Zo liep hij eens Sydney-Melbourne (1000 km) met slechts twee weken training. Met de Pheidippides Run is hij echter al bezig vanaf 1983, toen hij ontdekte dat de Spartathlon de verkeerde route volgt en slechts de halve afstand is van hetgeen Pheidippides liep. Omdat hij vond dat dat een miskenning was van de prestatie die Pheidippides had geleverd, wilde hij vanaf dat moment de hele afstand gaan lopen. Hij kon echter niet eerder een geschikt moment en de juiste personen vinden om dit plan uit te voeren.
‘s Winters stopt hij altijd drie maanden volledig met trainen, voornamelijk wegens bepaalde gezondheidsproblemen met zijn maag. Dit jaar had hij echter die problemen niet en dat deed hem besluiten om nu de Pheidippides Run te gaan lopen.

Hij schijnt er maar korte tijd echt voor getraind te hebben, omdat hij de nadruk legt op de mentale aspecten van het lopen. Hij beschouwt een wedstrijd pas als ultraloop, als het langer duurt dan 24 uur, waarbij dan ook nog met een dusdanige snelheid wordt gelopen, dat het lichaam na die 24 uur volledig is uitgeput en de loper op karakter verder gaat. Hij geeft ook nog een richtlijn voor 24 uur: 250 km voor mannen en 210 km voor vrouwen.
Atleten, die het lopen puur lichamelijk benaderen, zullen nooit ultraloper kunnnen worden. Dergelijke atleten herkent hij aan de vragen die ze hem stellen, zoals “wat eet je” of “wat voor training doe je”.

Hij vindt het jammer dat Griekenland, toe het de kans had, niet een ultramarathon heeft toegevoegd aan de Olympische Spelen. Hiermee had Griekenland de wereld kunnen laten zien, dat het een eigen Olympische geschiedenis heeft en het mentale aspect van de sport kunnen benadrukken, dat tot nu toe in alle Olympische Spelen ontbrak.
Je lichaam raakt niet uitgeput door het lopen van 100 km, laat staan na 100 m, 200 m of zelfs 10 km. Het enige dat in de buurt komt van een mentale prestatie, is de triathlon, hoewel bij dit onderdeel het lichaam toch minder snel uitgeput zal raken dan bij uitsluitend lopen, omdat bij de vershillende onderdelen steeds andere spiergroepen worden gebruikt.

Hij gebruikt uiteenlopende bronnen van inspiratie tijdens het lopen, zoals gebeurtenissen uit zijn persoonlijke leven of uit de geschiedenis of dingen die hij de volgende week of de volgende maand zal gaan doen. Daarnaast ook poëzie, maar zijn belangrijkste inspiratiebron is de muziek. Dat kan muziek zijn die hij daadwerkelijk hoort of die zich in zijn hoofd afspeelt, en het kan door anderen gecomponeerde muziek zijn of door hemzelf. Andere inspiratiebronnen zijn de mythologie en de oude en moderne geschiedenis.
Bij de Pheidippides Run was het uiteraard de geschiedenis. Niet alleen vanwege de uitzonderlijke prestatie van Pheidippides, maar ook omdat de Grieken, ondanks de weigering van de Spartanen om te helpen, de Perzen versloegen bij Marathon en bij Salamis. Hiermee riepen ze een halt toe aan de Perzische verovering en redden zo de westerse cultuur. Dus als de grieken toen geen weerstand hadden geboden, had de westerse cultuur, zoals wij die nu kennen, er heel anders uitgezien.
De boodschap die hij als een moderne Pheidippides heeft willen uitdragen aan de griekse bevolking, is om ook weerstand te bieden aan ongewenste ontwikkelingen in de huidige samenleving. Hij heeft niet de illusie, om de griekse samenleving van de ene op de andere dag te veranderen, maar hoopt wel de mensen aan het denken te zetten.

Op de vraag of hij op enig moment heeft gedacht aan opgeven, antwoordt hij, dat hij tot nu toe nog nooit een wedstrijd heeft opgegeven.
Hij had wel enkele moeilijke momenten gehad, in het bijzonder bij aankomst in Sparta, toen hij gedwongen was de journalisten te woord te staan. Na zovele uren van beweging werd hij duizelig toen hij ineens stil moest staan. Hij maakte zich hier echter geen zorgen over, omdat hij dit verschijnsel wel vaker had meegemaakt.
Op de terugweg had hij last van de regen en van pijnlijke benen, maar niet van dien aard dat hij overwoog om te stoppen.

Hij heeft twee keer geslapen: een keer 15 min. en een keer 10 min. De eerste keer was na 330 km; na een zeer steile afdaling van een pas had hij zoveel pijn in zijn benen, dat hij een kwartiertje is gaan liggen. Later gunde hij zijn benen nogmaals 10 minuten rust, hij zat nog goed op schema en hoefde niemand in te halen. In totaal sliep hij dus 25 minuten. Niet de slaperigheid dwong hem tot slapen, maar zijn pijnlijke benen.

Er wordt ook gesproken over “zelfsuggestie”, die het hem mogelijk maakt om 10 minuten te slapen en vervolgens wakker te worden met het idee een volledige nacht geslapen te hebben.

Bij elke wedstrijd die hij loopt, geeft hij alles, alsof het zijn laatste wedstrijd is. Zo heeft hij ook al zijn records gevestigd: door te denken dat het de laatste gelegenheid in zijn leven was. Achteraf kan hij zelf moeiljk geloven dat zijn benen in staat waren tot deze prestaties.

Zijn records hebben niet veel te maken met zijn fysieke eigenschappen, zo vertelt hij, die zijn slechts doorslaggevend bij korte wedstrijden. Veel atleten hebben wat dat betreft betere kwalificaties dan hijzelf.

Het idee om van de Pheidippides Run een wedstrijd te maken, moet nog verder worden uitgewerkt. In elk geval zal het geen open wedstrijd worden. Er zullen alleen atleten worden uitgenodigd, die een reële kans maken om de wedstrijd daadwerkelijk uit te lopen. Hij start liever met 10 deelnemers die allen de finish halen, dan met 200 waarvan slechts 40 finishen.

Sommige van zijn vrienden wilden, dat hij gelijktijdig zou starten met de deelnemers aan de Spartathlon, maar dat wilde hij beslist niet, omdat hij Spartathlon en de Pheidippides Run als twee verschillende dingen ziet: de route was (voor een deel) anders en bovendien liep hij de dubbele afstand. In geen geval wilde hij de Spartathlon beconcurreren. Ook al is hij van mening, dat de Spartathlon historisch gezien de verkeerde route volgt, heeft hij wel respect voor de atleten, die eraan deelnemen.
Ook zijn eigen race was niet voor 100% gelijk aan de prestatie die Pheidippides leverde, onder andere omdat veel oude paden intussen asfaltwegen zijn geworden. Hij heeft echter zo goed mogelijk de route van Pheidippides proberen te benaderen, door bijvoorbeeld via de Parthenionpas te gaan.

In november is er een 6 daagse in Australië, waar hij in 1984 zijn eigen wereldrecord, dat zelfde jaar gelopen tijdens de 6 daagse van New York, verbeterde. Hij denkt in staat te zijn, dat record uit 1984 opnieuw te verbeteren, zelfs als hij nog niet volledig hersteld is van de Pheidippides Run. Weliswaar is zijn snelheid afgenomen met de jaren, maar hij heeft nu meer ervaring.

Volgend jaar wil hij proberen nog een of twee atletische prestaties van historische aard te ondernemen. Wat dat precies zal zijn, zal hij pas aankondigen, als hij zeker weet dat het doorgang kan vinden. Ook is hij van plan in Griekenland nog het één of andere wereldrecord te vestigen.