Nog een keer?

Zondag 20 september 2009.

Morgen vertrek ik weer naar Athene. Hoe komt een mens op het idee om de Spartathlon nog een keer de doen na een geslaagde poging? Ach, de eerste keer het is goed bevallen en er zijn ook mensen die al meer dan tien keer hebben meegedaan, dus zo bijzonder is het ook weer niet.

Ik ben minder goed getraind dan vorig jaar. Of, in elk geval heb ik minder kilometers gemaakt, maar misschien ben ik daardoor nu ook wel beter uitgerust. Vorig jaar had ik erg veel geluk met het weer, dat zou nu het breekpunt kunnen worden. Maar, de huidige verwachting laat voor deze hele week weer een temperatuur van een graad of 25 zien. Er is echter op zaterdag in de buurt van Sparta ook kan op regen, hetgeen het weer moeilijker kan maken, doordat de kans op blaren stijgt.

Het hoogteprofiel op basis van gegevens uit Google Earth.

Het hoogteprofiel van het parcours dat we door de organisatie krijgen toegestuurd is vrij globaal, daarom heb ik met Google Earth een wat gedetailleerder plaatje gemaakt. Hieraan is te zien dat de verplichte snelle start, waarover sommigen klagen, eigenlijk niet helemaal onlogisch is, omdat in het deel tot 100 kilometer maar heel weinig geklommen moet worden. Verder hoorde ik van Ferry van der Ent, dat de “bezembus” meteen naar het post op 80 kilomter rijdt. Voor lopers die eerder uitstappen, moet apart vervoer worden geregeld. Lopers die zelf verder willen als ze een post te laat passeren, zullen daarom niet tegengehouden worden. Daarom wil ik iets langzamer starten dan vorig jaar, toen ik in Hellas Can (80 km) een voorsprong van 30 minuten had op de sluitingstijd.

Het laatste deel lijkt makkelijker, maar schijn bedriegt. Ik had daar vorig jaar ontzettend veel last van mijn bovenbeenspieren en op een dalend parcours voel je dat nog eens extra, waardoor ik van de daling eigenlijk geen voordeel meer had.

De meeste hoogteverschillen merk je overigens bijna niet. Alleen voorbij Lyrkia wordt het richting “Base Camp” zo steil, dat bijna iedereen wandelt. Je overbrugt daar op 11 kilometer asfalt ongeveer 525 meter. Daarna over 2,5 kilometer bergpad met losse stenen nog eens 300 meter tot het hoogste punt. Daar had ik vorig jaar heel veel problemen om mezelf in evenwicht te houden. Daarom laat ik nu een paar stokken naar het Base Camp brengen (John Foden raadt dit ook aan in zijn boekje). Ook heb ik nu een betere lamp, waardoor ik hopelijk beter kan zien waar ik mijn voeten moet zetten.

Vorig jaar heb ik vanaf Nestani (170 km) steeds afwisselend gewandeld en hardgelopen. Toch was mijn tempo voldoende om steeds binnen de sluitingstijden de posten te passeren. Ik kan alleen maar hopen dan me dat deze keer weer zal lukken. Het valt echter totaal niet te voorspellen hoe ik me na meer dan 24 uur lopen zal voelen.

Van mijn ervaring van vorig jaar heb ik overigens niet alleen wat voordeel bij het lopen, ook het inpakken ging wat gemakkelijker en ik heb behoorlijk van minder kilo’s bagage bij me. Nu maar hopen dat ik niet van alles vergeten ben …