Slechts acht weken na het NK in Stein alweer een 24 uur? Zo gek zullen er wel niet veel zijn dacht ik.. Toch zie ik weer een aantal bekende Stein-gezichten aan de start. Gelukkig maar, want Apeldoorn kan nog wel wat extra deelnemers gebruiken.

Er zijn voor vandaag heel wat millimeters regen voorspeld voor het midden van het land, maar Apeldoorn ligt kennelijk voldoende uit het midden om de neerslag te reduceren tot wat motregen. Het trainingsjack dat ik bij de start aan heb, kan na een aantal uren uit. Niet omdat het droog wordt, dat is het pas tegen de avond, maar omdat het me gewoon te warm wordt.
Ik heb de laatste drie dagen gerust en het lopen gaat prima, maar mijn maag en darmen beginnen wel al meteen behoorlijk op te spelen. Ik moet direct weer denken aan Stein, toen ik gaandeweg steeds meer last van mijn maag kreeg, maar na een aantal uren en drie toiletbezoeken, wordt alles gelukkig weer redelijk normaal.

Om 14:00 uur klinkt het startschot, zoals gewoonlijk start ik in de achterhoede
Foto: apeldoorn-actueel

In de kopgroep geven de buitenlanders de toon aan, Nederlandse ultralopers die in staat zijn op de 24 uur een prestatie van enige betekenis af te leveren, hebben dat al in Stein gedaan en bereiden zich nu voor op andere wedstrijden.
Zelf ga ik, zo als gewoonlijk, weer proberen een zo vlak mogelijk schema te lopen. Vijf rondjes per uur is mijn bedoeling, dat rekent makkelijk (12 min. per ronde) en levert een afstand op in de richting van 200 km. Als ik het volhoudt tenminste. In het begin doe ik nog 11:30 over een ronde, iets te snel dus, maar dat compenseer ik weer met mijn frekwente toiletbezoek.

De regen is gestopt.
Foto: Jan van de Erve

Tegen de avond wordt het droog en omdat het vrijwel windstil en ruim boven de 10 graden is, kan ik de hele nacht in een T-shirt blijven lopen zonder het koud te krijgen. Twee keer moet ik m’n tentje in. De eerste keer om droge sokken aan te trekken als de regen is gestopt. De tweede keer om een flinke pleister op mijn enkel te plakken: door mijn slome loopstijl komt mijn rechterschoen regelmatig tegen mijn linkerenkel, steeds op precies dezelfde plek, wat een venijnige pijn oplevert omdat na een paar keer het stukje huid op die plek volledig weg is.

Ik hoop wat in de buurt de kunnen blijven van mijn bijna-naamgenoot Ubel Dijk, die hier vorig jaar Nederlands Kampioen werd. Helaas pakt hij al snel twee ronden voorsprong. Het zij zo, ik blijf toch vasthouden aan mijn eigen tempo. Op het moment dat hij weer eens gaat versnellen, begint bij mij weer een flinke inzinking. Om 2 uur ‘s nachts, als de helft van de tijd erop zit, ben ik hierdoor een ronde achter op mijn plan. Geen probleem, de kans dat ik een negatieve split te loop, wordt zo alleen maar groter.

Mijn fantastische looptechniek treffend in beeld gebracht.
Foto: Jan van de Erve

Er zijn wat minder lopers en ook minder publiek dan vorig jaar. Ik heb het geluk dat er wat familie in de buurt woont, die mij af en toe komt ondersteunen. Ook wordt ik aangemoedigd door de begleiders van de andere lopers, wat heel prettig is als je weer eens een tijdje stuk zit. Het is steeds maar een korte opmerking die je in het voorbijgaan te horen krijgt, maar het doet je toch goed. Dat zal bij mij overigens niet te zien zijn, want op die moeilijke momenten loop ik alleen maar in het asfalt te staren en ben ik niet in staat om ergens op te reageren.
Verder krijgen we ‘s avonds ook nog support van de eerste 6 uur lopers, die alvast zijn aangereisd om de volgende dag op tijd bij de start te kunnen zijn.

Tussen vier en vijf uur beginnen de vogeltjes weer te fluiten en wordt het langzaam licht. Altijd een prachtig moment (ook op dagen dat je geen 24 uur aan te lopen bent). Inmiddels is er in het veld van de sololopers het één en ander gewijzigd. De aanvankelijke koploper Karl Graf is gaan wandelen, wegens een achillespeesblessure hoor ik later. Vorig jaar overkwam mij hier hetzelfde, maar dan zonder aan kop gelopen te hebben. Ubel is een paar keer gaan zitten, zodat ik nu weer op hem voor lig. Veel andere lopers zijn ook gaan wandelen en hebben zich zo door mij laten inhalen. Niets om opgewonden van te raken overigens, ik loop gewoon mijn eigen race.

Korte tijd speel ik voor haas van de nieuwe koploper Alfons Vekemans. Dat is dus wanneer hij net een flinke dip heeft en het met mij juist even goed gaat…

Weer tweemaal een diepe dip...Maar net als in Stein toch nog een flinke eindspurt.

‘s Morgens om acht uur gaat de 6 uurloop van start en kunnen we weer van diverse bekenden extra aanmoedigingen in ontvangst nemen.
Door een bepaalde psychische oorzaak is het één na laatste uur altijd het moeilijkst. Bij een 6 uur is dat het 5de uur en bij een 24 uur het 23ste. Het lopen gaat steeds moeilijker, mijn benen doen ontzettend pijn en ik moet elke ronde wel een stuk wandelen. Hierdoor zakt mijn tempo tot beneden de 7 km/uur. Als het laatste uur echter in zicht komt, gaat het wonderlijk genoeg weer steeds gemakkelijker. Gaandeweg loopt mijn tempo steeds hoger op, tot ruim 12 km/uur en het kost me geen enkele moeite meer, werkelijk onbegrijpelijk. De sololopers krijgen op het eind ook steeds meer support van de begeleiders van de estafettelopers. Op een gegeven moment lijkt het wel alsof ik de koploper ben, zo enthousiast wordt er gejuicht als ik langskom.
“Jammer dat het geen NK is..” hoor ik Martien Baars zeggen in het voorbijgaan. Dat slaat niet op de problemen van de organisatie (geen hoofdsponsor, minder deelnemers en ook nog het NK kwijt aan Stein), maar is een grapje over het feit dat ik de eerste Nederlander ben en dat dat deze keer dus niets te betekenen heeft. Toch ben ik wel tevreden: in de eerste helft 98 km gelopen, in de tweede helft 99 km, dus totaal 197 km met een negatieve split en ook nog mijn PR verbeterd met 8 km.

Het podium van categorie M50, met Gerald Dudacy, zonder mij en mét Ubel Dijk. Net als vorig jaar lukte het me niet aanwezig te zijn, sorry!
Foto: Jan van de Erve

Na de finish krijg ik het weer even moeilijk zoals gewoonlijk. De benen worden stijf en douchen en de tent afbreken wordt een hels karwei. De prijsuitreiking laat ik maar voor wat het is, niet omdat ik me te goed voel om die beker voor de 2e M50-er persoonlijk in ontvangst te nemen, maar omdat ik me helaas te slecht voel. Voor het lopen heb ik geen begeleiding nodig, maar achteraf zou het toch wel handig zijn om iemand te hebben die de boel voor je inpakt. Gelukkig brengt Herman Euverman, op wie ik altijd kan rekenen, me weer naar de trein.

Nu lekker nog twee weekjes uitrusten en maar hopen dat ik dan klaar ben voor de zeven Pieterpad-etappes.