“Is dat niet eentonig?”, zo luidt de meestal rethorisch bedoelde vraag die wordt gesteld, als je per ongeluk iemand van buiten de ultra-wereld deelgenoot maakt van je voornemen om 6 uur lang (of zelfs 100km) te gaan ronddraven op een atletiekbaan. Ja, lopen is nu eenmaal een eentonige bezigheid: je zet je ene been voor het andere en daarna weer het andere been voor het ene, en zo voort. Maar ik geloof niet, dat ook maar één van de meer dan 70 lopers die hier vandaag starten op de 6 uur, 1 uur of marathonestafette, daar bewust mee bezig is. Je loopt gewoon en af en toe ga je een bocht om, net als op elk parcours. Je geest is gericht op hoe je voelt, op de gesprekjes met je medelopers, op de Top2000 die aan één kant te horen is of (bij misschien sommigen) op het klassement. Start van de 6 uur. Foto: Gerben Dalhuisen Na de start om 13:00 uur gaan er zoals gewoonlijk meteen een aantal vandoor alsof ze een 10km gaan lopen. De snelste heeft een techiek die me doet denken aan de loopscholing die ik bij mijn trimclub altijd moet doen, zo hoog zwaait hij zijn voeten omhoog na de afzet. Als een wervelwind gaat hij in het rond. Het is de latere winnaar Johan van Breda, zijn vereniging blijkt heel toepasselijk “Typhoon” te heten. De laatste paar uur doet hij het iets rustiger, maar zijn voorsprong is groot genoeg om Henkjan Oldewarris nog net iets minder dan een rondje voor te blijven.  Winaar Johan van Breda. Foto: Gerben Dalhuisen Zelf begin ik iets rustiger aan. Bij de 100km in Deventer liep ik te hard van stapel, in een even vermetele als zinloze poging om mijn PR aan te scherpen tot 9:30 uur. Vandaag wacht ik rustig het moment af, waarop ik als vanzelf steeds harder ga. Helaas sukkel ik na een uur nog steeds rond met een gangetje van iets boven de 10 km/uur. Na mijn eerste bekertje ijskoud water moet ik meteen aan de kant voor een sanitaire stop, waarmee de gemiddelde snelheid nog verder zakt. Goed, dan maar geforceerd een lichte tempoverhoging in de strijd gooien. Na de de zoveelste kwakkelperiode met mijn achillespezen, heb ik de afgelopen 5 weken weer gemiddeld 100km per week kunnen trainen, dus die conditie moet toch ergens in mijn lijf verborgen zitten? Ik loop wat te kletsen met Jelle Bolte (maakte hier twee jaar geleden zijn ultra-debuut en eindigde meteen hoog) en geleidelijk gaat het steeds gemakkelijker, terwijl de rondetijden verder dalen. Kijk, dat is dus de bedoeling. Ik zie vandaag veel bekende gezichten van de Landgoederenmarathon van afgelopen zondag in mijn woonplaats, waaronder Dick van Es, die het loopfeest in Heerde aangrijpt om zijn verjaardag te vieren. Het uitzicht langs het parcours was in Paterswolde iets interessanter dan hier. In de 17 jaar dat ik daar woon en train, moet ik dit landschap al honderden keren gezien hebben, maar, voor wie het zich afvraagt: het is absoluut niet eentonig. Het is niet echt zweterig weer (ongeveer 2 graden), maar na een uur of twee pak ik uit voorzorg toch maar een fles water. Ik drink hem onder het lopen halfleeg (of halfvol, zoals zelfverklaarde optimisten soms beweren) en deze keer neemt mijn lichaam het gelukkig wel op. Water is ook de enige “brandstof” die ik tot me neem. Uit evaring weet ik, dat de pasta van gisteren voldoende is om het 6 uur uit te houden. Dat geeft rust in de maag, maar vooral ook in het hoofd, want ik hoef me niet voordurend af te vragen of ik wel voldoende of juist te veel eet. Ergens in de laatste uurtjes valt opeens het grootste deel van het licht uit, alleen aan de zijde van de start/finish branden nog twee lichtmasten. Ook de muziek stopt, waardoor er plotseling een heel andere sfeer ontstaat. Mentaal kijg ik het hierdoor wat moeilijker, maar ik geloof niet dat het echt effect heeft op mijn tempo, al dienen zich wel de eerste vermoeidheidsverschijnselen aan.  V.l.n.r.: De beste 50-plusser, de beste Gems (en organisator) Aleid Bosch, de beste man Johan van Breda en de beste vrouw Jannet Lange. Foto: Gerben Dalhuisen Een aantal keren worden er wat tussenstanden doorgegeven, wat helaas slecht overkomt omdat het alleen langs het start/finish gedeelte goed hoorbaar is. Maakt niet uit, het enige wat ik me afvraag is of ik het tempo kan volhouden of misschien in het laatste uur nog iets kan versnellen. Gevoelsmatig zit er misschien wel een PR in, maar de prognose op basis van het aantal zelf geklokte ronden valt toch tegen. Ik reken echter met 400m per ronde, helemaal vergetend dat we niet in de binnenbaan lopen en de afstand dus groter is. Bij de vrouwen valt het op dat Jannet Lange heel goed loopt, ik vermoed dat ze ook op weg is naar een PR, wat achteraf inderdaad zo blijkt te zijn, tenminste als de rondetelling klopt. In elk geval wint ze het vrouwenklassement met een grote voorsprong. 25 minuten voor het einde krijg ik het alsnog even heel moeilijk. Ik besluit nog maar even wat te drinken, want dat is alweer een halfuur geleden, maar dit kost nu wel flink wat moeite en ook tijd. Daarna kan ik het tempo gelukkig weer enigszins oppakken. Het zou natuurlijk mooi zijn geweest om tot het einde rond de 12km per uur te blijven lopen, maar ik heb nu in elk geval wel het idee dat ik alles heb gedaan wat ik kon.  Een gestaag oplopend tempo, maar aan het eind moet ik weer iets inleveren. Kennelijk heb ik alles eruit gehaald wat er vandaag in zat. Omdat het in de kleedkamer koud en donker is, besluit ik om me in de kantine om te kleden en de douche maar uit te stellen tot thuis. Vrij snel daarna schijnt het trouwens weer licht geworden te zijn en voor de doorzetters was er ook voldoende warm water. |
